Het was een bijzonder en ingetogen moment aan tafel bij de talkshow Eva: Thérèse Boer, mede-oprichtster van sterrenrestaurant De Librije, sprak voor het eerst publiekelijk over het recente verlies van haar man en levenspartner Jonnie Boer. Samen met hun kinderen Jimmie en Isabelle, en met Librije-chef Nelson Tanate, deelde ze openhartig hoe zwaar de afgelopen weken zijn geweest – en hoe de leegte die Jonnie achterlaat dagelijks voelbaar is.

De uitzending raakte veel kijkers in het hart. Niet alleen vanwege het verdriet, maar ook vanwege de warmte, de herinneringen en de liefde waarmee Thérèse en haar gezin over Jonnie spraken. “We vinden het fijn om over hem te praten,” zei ze. “Hij heeft ons zoveel gegeven.”

---

Dag en nacht samen

Thérèse en Jonnie waren meer dan alleen levenspartners. Ze bouwden samen een culinaire wereld op waarin passie, vakmanschap en gastvrijheid centraal stonden. Hun restaurant De Librije groeide uit tot een van de meest gerenommeerde eetgelegenheden van Europa. Maar naast het werk waren ze vooral elkaars steun en toeverlaat – thuis, in de keuken, en in het leven.

“We waren altijd samen,” vertelt Thérèse. “Dag en nacht. We deden alles met elkaar, ook buiten het werk.”

Die diepe verbondenheid maakt het gemis extra intens. In de talkshow zei Thérèse dat vooral de ochtenden zwaar zijn: “Wakker worden zonder hem… dat is het moeilijkste. Ik heb 35 jaar lang niet zonder hem geslapen.”

---

Een stilte die alles overstemt

Sinds het wegvallen van Jonnie is het huis, en bij uitbreiding het leven, een stuk stiller geworden. Waar voorheen bedrijvigheid en gesprekken klonken, is er nu een voelbare leegte. En die stilte, zo vertelt Thérèse, is niet makkelijk.

“Het was altijd volop bezig. Hij was een energieke man, altijd in de weer. En dan opeens… stilte. Dat is pijnlijk. Ik heb constant een brok in mijn keel en een knoop in mijn maag.”

De intensiteit van rouw komt in golven. Soms is er een moment van kracht, maar vaak overheerst het verdriet. Toch probeert Thérèse zich staande te houden, ook voor haar kinderen en voor het team van De Librije.

---

Openheid als vorm van verwerking

Voor het gezin Boer was het geen vanzelfsprekendheid om al zo snel hun verhaal te delen op televisie. Ze hebben er goed over nagedacht, vertelt Thérèse. “Het is iets heel persoonlijks. Maar uiteindelijk voelde het goed. We doen dit niet om verdriet uit te stallen, maar juist om te laten zien hoeveel hij voor ons betekende.”

De kinderen Jimmie en Isabelle sloten zich daar volledig bij aan. Voor hen voelt het goed om over hun vader te spreken. “Hij zit in alles wat we doen,” zei Jimmie. “En juist door over hem te praten, blijft hij dichtbij.”

---

Jonnie’s liefde blijft voelbaar

In de uitzending werd duidelijk hoeveel liefde Jonnie zijn gezin gaf. Thérèse vertelde met zachte stem: “Hij gaf mij zoveel. Zoveel liefde, zoveel kracht. Ik voel dat nog steeds. En ik wil daar dankbaar voor zijn, ondanks het verdriet.”

De herinneringen aan Jonnie worden gekoesterd. Niet alleen door het gezin, maar ook door collega’s, gasten en bewonderaars van zijn werk. Zijn nalatenschap leeft voort in de gerechten die hij creëerde, in de sfeer die hij bouwde, en in de mensen die hij inspireerde.

---

Chef Nelson Tanate over Jonnie als leermeester

Aan tafel zat ook Nelson Tanate, chef-kok bij De Librije. Hij beschreef Jonnie als een mentor en een vriend. “Hij was iemand die altijd het beste in je naar boven haalde,” zei hij. “Hij gaf vertrouwen, maar was ook scherp. Hij daagde je uit om creatief te zijn.”

Tanate benadrukte dat Jonnie nooit alleen dacht aan zijn eigen succes. “Hij wilde anderen laten groeien. Dat zit nu in ons DNA. En dat nemen we mee, elke dag opnieuw.”

---

De Librije blijft doorgaan – met liefde en herinnering

Ondanks het gemis gaat het werk bij De Librije door. Niet uit gewoonte, maar uit eerbetoon. “Jonnie zou niet anders gewild hebben,” zei Thérèse. “Hij hield van zijn vak, van het team, van de gasten. Alles wat hij opgebouwd heeft, willen we met liefde voortzetten.”

Ze noemt het “een nieuwe fase”, waarin zijn geest en passie nog steeds voelbaar zijn. Het restaurant blijft bestaan als eerbetoon aan zijn visie, met dezelfde hoge standaard en persoonlijke aandacht die het tot een icoon hebben gemaakt.

---

De kracht van familie en gemeenschap

Wat veel indruk maakte op de kijkers, was de verbondenheid tussen Thérèse, haar kinderen en het team van De Librije. In een moeilijke tijd weten ze steun te vinden bij elkaar. Er is ruimte voor verdriet, maar ook voor herinnering, voor lachen, en voor dromen over de toekomst – hoe onzeker die soms ook voelt.

“We zitten in een rollercoaster van emoties,” zegt Thérèse. “Soms weet je niet wat je voelt. Maar we doen het samen. En dat helpt.”

---

Een onverwachte wending

Het wegvallen van Jonnie kwam volledig onverwacht. De chef-kok kreeg plotseling gezondheidsproblemen en kon niet meer worden geholpen. Officieel werd gesproken van een longembolie. Hij was pas zestig jaar oud, en stond midden in het leven.

Voor Thérèse en haar gezin is het besef nog steeds moeilijk te bevatten. “Je denkt: dit gebeurt ons niet. Maar dan is het ineens wél zo. En dan moet je verder, hoe dan ook.”

---

Duizenden steunbetuigingen

Na het nieuws stroomden de steunbetuigingen binnen. Van gasten, collega-chefs, vrienden, en mensen die ooit een bijzondere avond beleefden in De Librije. Op social media deelden mensen herinneringen aan hun ontmoeting met Jonnie of hun favoriete gerecht.

Thérèse noemt het hartverwarmend: “We wisten dat hij geliefd was, maar de hoeveelheid reacties heeft ons echt geraakt. Het geeft troost, en het laat zien hoeveel impact hij had op anderen.”

---

Conclusie: Liefde als leidraad in het verdriet

Het gesprek aan tafel bij Eva was kwetsbaar, eerlijk en doordrenkt met liefde. Thérèse Boer en haar gezin laten zien dat rouw niet alleen draait om verlies, maar ook om verbinding. Door open te praten, houden ze de herinnering aan Jonnie levend – niet als een hoofdstuk dat is afgesloten, maar als een verhaal dat doorgaat in elke stap die ze zetten.

Zijn passie voor koken, zijn gevoel voor sfeer, zijn liefde voor familie en zijn inzet voor perfectie blijven voelbaar – in De Librije, in zijn gezin, en in de harten van iedereen die hem heeft gekend of bewonderd.

“Ik mis hem elke seconde,” besluit Thérèse. “Maar ik voel ook hoeveel hij ons gegeven heeft. En dat blijft. Voor altijd.”