Na het afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn echtgenote, Thérèse Boer, voor het eerst persoonlijk gereageerd via sociale media. In een ontroerend en oprecht bericht op Instagram beschrijft ze haar gevoelens na de uitvaart van haar man. Haar woorden raken een gevoelige snaar bij duizenden volgers, die niet alleen meeleven met haar verlies, maar ook geraakt worden door de liefdevolle toon en de diepe verbondenheid die uit haar bericht spreekt.

“In de stilte voel ik je aanwezigheid sterker dan ooit,” schrijft Thérèse. “Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart des te meer.” Deze woorden vormen een krachtig eerbetoon aan de man met wie zij jarenlang haar leven deelde – niet alleen privé, maar ook als compagnon in het succes van hun gezamenlijke levenswerk: restaurant De Librije.

Een liefde die alles doorstond

De relatie tussen Jonnie en Thérèse Boer is een van de meest bijzondere liefdesverhalen uit de Nederlandse culinaire wereld. Wat begon als een ontmoeting tussen twee jonge mensen met een passie voor gastvrijheid en gastronomie, groeide uit tot een innige samenwerking – zowel zakelijk als persoonlijk. In de jaren ’80 ontmoetten zij elkaar in Zwolle, waar De Librije zijn eerste stappen zette. Jonnie stond in de keuken, Thérèse nam de bediening op zich.

Vanaf het begin was er sprake van wederzijds respect en gedeelde ambitie. Jonnie en Thérèse bouwden samen niet alleen een restaurant op, maar ook een filosofie. Hun benadering was gebaseerd op kwaliteit, aandacht en authenticiteit – kernwaarden die tot op de dag van vandaag met De Librije worden geassocieerd.

Een gedeeld leven vol toewijding

Gedurende ruim drie decennia vormden Jonnie en Thérèse een onafscheidelijk duo. Hun samenwerking kenmerkte zich door een natuurlijke balans: waar Jonnie excelleerde in creativiteit en culinaire innovatie, bracht Thérèse structuur, overzicht en een uitzonderlijk gevoel voor gastbeleving. In interviews spraken zij altijd met liefde en bewondering over elkaar.

“Thérèse is mijn kompas,” zei Jonnie ooit. En zij omschreef hem als “de motor die altijd doorgaat, vol vuur en visie.” Deze onderlinge waardering vormde de basis voor hun gezamenlijke succes, maar vooral voor hun persoonlijke band, die door de jaren heen alleen maar sterker werd.

Leven tussen werk en liefde

Hoewel het werk vaak intens en veeleisend was, wisten Jonnie en Thérèse steeds een balans te vinden tussen professioneel en privé. Beiden gaven aan hoe belangrijk het was om tijd te maken voor kleine momenten samen: een wandeling, een kop koffie, of een kort weekendje weg. In deze rituelen vonden zij rust en verbondenheid.

Zwolle was voor hen meer dan een vestigingsplaats voor hun restaurant – het was hun thuis. Hier groeiden zij samen als mens, als partners, als team. Het verlies van Jonnie laat dan ook een grote leegte achter, niet alleen in de culinaire wereld, maar vooral in het leven van Thérèse.

Samen reizen, nieuwe smaken ontdekken en inspiratie opdoen voor toekomstige gerechten – dat waren voor Jonnie en Thérèse geen werkmomenten, maar gezamenlijke passies. Ze vonden plezier in het zoeken naar ingrediënten, het ontmoeten van lokale producenten en het vertalen van deze indrukken naar beleving op het bord. Die gezamenlijke ontdekkingstochten, zowel letterlijk als figuurlijk, vormden de kern van hun relatie.

Een persoonlijk bericht dat raakt

Na de uitvaart van Jonnie deelde Thérèse op Instagram een korte maar krachtige tekst, waarin zij woorden geeft aan haar gevoelens. Zonder dramatiek, maar met diepe emotie, schetst zij hoe stilte nu haar leven vult – en hoe juist in die stilte de aanwezigheid van Jonnie voelbaar blijft.

“Nu het rouwrumoer rondom jou is verstomd, voel ik dat er diepe stilte komt. In die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten,” schrijft ze. Die woorden zijn voor velen herkenbaar: ze getuigen van een liefde die niet ophoudt bij het einde van het fysieke leven, maar doorgaat in herinneringen, gevoelens en dagelijkse gewoontes.

In de reacties op haar bericht werd duidelijk hoe haar woorden bij velen binnenkwamen. Mensen voelden zich geraakt, niet alleen door haar verlies, maar ook door haar kracht en kwetsbaarheid. Het bood troost aan anderen die met verlies kampen en gaf woorden aan gevoelens die soms moeilijk te uiten zijn.

Massale steunbetuigingen

De reactie op haar bericht was overweldigend. Duizenden mensen lieten via sociale media weten geraakt te zijn door haar woorden. Niet alleen collega’s uit de horeca, maar ook volgers, gasten en bewonderaars van het werk dat Jonnie en Thérèse samen hebben verricht. De gedeelde rouw laat zien hoeveel impact het echtpaar heeft gehad – niet alleen op de gastronomie, maar ook op de levens van mensen die hen ontmoetten of volgden.

Onder het bericht verschenen talloze reacties van steun, troost en bewondering. Mensen deelden hun eigen herinneringen aan bezoeken aan De Librije, hun ontmoetingen met Jonnie en Thérèse, of hun waardering voor de manier waarop zij samen iets unieks hebben opgebouwd.

Veel volgers roemden de wijze waarop Thérèse haar gevoelens onder woorden bracht. Niet met grootse gebaren, maar met oprechte, kleine zinnen die recht uit het hart kwamen. In die eenvoud schuilt de kracht van haar boodschap.

De Librije als levenswerk

De Librije is meer dan een restaurant. Het is een symbool geworden van wat mogelijk is wanneer liefde, passie en toewijding samenkomen. Jonnie en Thérèse hebben het met hart en ziel opgebouwd, van een eenvoudig restaurant tot een internationaal erkende culinaire bestemming met meerdere Michelinsterren.

Hun werk betekende veel voor Zwolle, maar ook voor de Nederlandse gastronomie als geheel. De Librije zette Nederland internationaal op de kaart en werd een inspiratiebron voor chefs en ondernemers wereldwijd.

Ook na het overlijden van Jonnie zal De Librije blijven bestaan – als eerbetoon, als herinnering, en als levende nalatenschap van hun gezamenlijke droom. Met het team dat zij samen hebben gevormd, en de visie die zij samen hebben ontwikkeld, leeft hun missie voort.

Liefde voorbij de tijd

Het verhaal van Jonnie en Thérèse Boer is een verhaal van liefde, vertrouwen en wederzijdse groei. In een wereld die snel verandert, waarin relaties onder druk kunnen komen te staan door werk, roem of persoonlijke uitdagingen, bleven zij trouw aan elkaar en aan hun gezamenlijke koers.

Thérèse laat in haar bericht zien dat liefde niet stopt bij afscheid. Haar woorden zijn een herinnering aan wat werkelijk telt: de mensen die we liefhebben, de herinneringen die we samen maken, en de sporen die zij in ons achterlaten. Haar ode aan Jonnie is ingetogen, maar krachtig – een voorbeeld van hoe rouw en liefde naast elkaar kunnen bestaan.

De liefde die zij deelden was zichtbaar, voelbaar en inspirerend. Niet alleen voor mensen in de horeca, maar voor iedereen die waarde hecht aan toewijding en samenzijn. Ze lieten zien dat een gedeelde droom werkelijkheid kan worden, als er ruimte is voor elkaars talenten en er vertrouwen is in de ander.

Ruimte voor herinnering en hoop

In het verdriet dat Thérèse deelt, zit ook hoop. De hoop dat liefde blijft, ook als het leven verandert. De hoop dat herinneringen ons troost kunnen bieden. En de hoop dat we ons, zelfs in het gemis, verbonden kunnen blijven voelen met degenen die ons dierbaar zijn.

Voor velen biedt haar boodschap herkenning en troost. Het laat zien dat rouw niet alleen donker is, maar ook gedragen kan worden door licht: het licht van herinnering, van liefde, van verbondenheid.

Een nalatenschap die blijft inspireren

Wat Jonnie en Thérèse samen hebben opgebouwd, is meer dan een restaurant of een succesverhaal. Het is een symbool geworden van wat mogelijk is als liefde, visie en vakmanschap elkaar versterken. Niet alleen culinaire professionals, maar ook ondernemers, stellen en jonge dromers halen inspiratie uit hun verhaal. Het herinnert ons eraan dat de mooiste dingen ontstaan vanuit toewijding en samenwerking. Jonnie leeft voort in de herinneringen van velen, en via Thérèse blijft zijn energie voelbaar. Hun liefde, zichtbaar in elk gebaar en elk woord, is een blijvend voorbeeld van hoe je samen iets groots kunt nalaten – met hart en ziel.

En misschien is dat wel de essentie van alles wat zij hebben achtergelaten: dat liefde, als het oprecht is, altijd verder reikt dan het moment zelf. Dat de keuzes die je samen maakt, en de dromen die je deelt, een nalatenschap kunnen vormen die anderen raakt. In stilte, zoals Thérèse het zegt, ontmoeten zij elkaar opnieuw – keer op keer, in herinnering, in dankbaarheid, in liefde.