Connect with us

Actueel

Prins Harry vertelt moedig wat er met hem als kind gebeurde

Avatar foto

Published

on

In 2020 nam Prins Harry een besluit dat zijn leven en de fundamenten van het Britse koningshuis voorgoed veranderde. Hij besloot terug te treden als actief lid van de koninklijke familie, een keuze die voortkwam uit een langdurige persoonlijke strijd met zijn rol binnen de monarchie.

In zijn onthullende autobiografie, getiteld ‘Spare’, neemt Prins Harry ons mee op een reis door zijn leven, zowel binnen als buiten de paleismuren. Dit boek belicht de talloze uitdagingen, de intense media-aandacht en de diepgaande identiteitscrisis waarmee hij gedurende zijn leven geconfronteerd werd, wat een contrast vormt met het publieke beeld van het vorstelijke leven.

Geboren in de schijnwerpers van de wereldwijde media, werd Harry door de wereld gekend als prins, maar zijn persoonlijke identiteit was veel complexer en gefragmenteerder. In zijn boek onthult hij de oorsprong van zijn bijnaam ‘Spike’, een naam die hij verdiende tijdens een tussenjaar in Australië in 2003.

Tijdens dit jaar werkte hij incognito als ‘jackaroo’ op een boerderij genaamd Tooloombilla Station. Zijn haar, dat toen in korte pieken stond, en een aanpassing in zijn accent om beter in de lokale cultuur te passen, leidden tot deze bijzondere bijnaam.

Deze en andere bijnamen, zoals Haz, Baz, en Scrawny—gegeven door zowel vrienden als paleispersoneel—vormden een baken van individualiteit en een tijdelijke ontsnapping uit zijn vorstelijke identiteit. Prins Harry beschrijft deze overvloed aan namen als een ‘spiegelzaal’, waarin zijn ware zelf steeds moeilijker te onderscheiden was in de wirwar van publieke en private persona’s.

Harry’s opvoeding was atypisch, zelfs binnen koninklijke kringen, met strenge regels die emotionele afstand benadrukten. Hij beschrijft hoe hem van jongs af aan geleerd werd om een ‘bufferzone’ te handhaven tussen zichzelf en anderen.

Deze vorstelijke regel van distantie gold zowel in privésituaties als in het openbaar, waar een discrete afstand altijd bewaard moest worden, zelfs tijdens publieke evenementen. Deze emotionele en fysieke afstand die hem werd opgelegd, had invloed op zijn vermogen om spontane relaties te vormen en een natuurlijk zelfbegrip te ontwikkelen, wat bijdroeg aan zijn latere zoektocht naar een meer authentieke zelfexpressie.

In zijn memoires spreekt Harry openhartig over zijn rol binnen de koninklijke familie, vaak omschreven als ‘de reserve’, tegenover zijn oudere broer Prins William, die ‘de erfgenaam’ is. Deze benaming, hoewel schijnbaar nederig, onthulde zowel privileges als beperkingen.

Het gaf hem ruimte om een deel van zijn eigen pad te kiezen, maar bracht ook een gevoel van minderwaardigheid met zich mee, omdat hij altijd wist dat zijn rol in de koninklijke nalatenschap secundair was. Deze complexe dynamiek biedt een ongekend inzicht in de minder zichtbare aspecten van het koninklijke leven, waarbij de voorkeursbehandeling van de erfgenaam zowel zichtbaar als subtiel is.

Ondanks de veelbesproken spanningen en publieke confrontaties met zijn familie, spreekt Prins Harry in zijn boek de hoop uit op een mogelijke verzoening met zijn vader, Koning Charles III, en zijn broer William.

Hij benadrukt dat, hoewel de weg naar herstel complex en uitdagend is, een verzoening niet alleen voor hen persoonlijk maar voor de hele wereld symbolisch zou zijn. Dit streven naar herstel en verzoening illustreert zijn diepere wens om voorbij de huidige conflicten te kijken en te werken aan een meer verenigde toekomst.

In ‘Spare’ uit Harry zijn langdurige frustratie over de Britse roddelpers, die hij beschuldigt van het opzettelijk verspreiden van negatieve en vaak onjuiste verhalen over hem en zijn vrouw, Meghan. Hij beschrijft de complexe en vaak giftige relatie tussen de roddelmedia en de koninklijke familie als een vorm van ‘codependency’, waarbij de pers en het paleis elkaar gebruiken voor eigen gewin, ten koste van de waarheid en persoonlijke rust.

Harry en Meghan hebben zich gevestigd in Californië, waar zij afstand hebben genomen van hun koninklijke verplichtingen en zich richten op onafhankelijke carrières en filantropische activiteiten.

Dit nieuwe leven geeft hen de mogelijkheid om op hun eigen voorwaarden invloed uit te oefenen, vrij van de beperkingen en verwachtingen van het koninklijke protocol. Prins Harry uit ook zijn bezorgdheid over de toekomst van andere jonge leden van de koninklijke familie, en pleit voor veranderingen die de negatieve ervaringen die hij heeft doorstaan kunnen voorkomen.

Actueel

Catherine Keyl: “Heb niet meer lang te leven”

Avatar foto

Published

on

Catherine Keyl (78) over ouder worden, afscheid en haar wens: “Ik wil nog één keer écht op tv schitteren”

Ze was jarenlang het vertrouwde gezicht van het ochtendprogramma Koffietijd en groeide uit tot een van de meest herkenbare vrouwen op de Nederlandse televisie. Vandaag de dag is Catherine Keyl 78 jaar oud – nog steeds helder, scherp en betrokken. Maar achter die bekende glimlach schuilt een vrouw die steeds vaker stilstaat bij wat haar nog rest: in het leven én op het scherm.

In een openhartig interview met weekblad Weekend vertelt Catherine over het verlies van haar zus, haar zorgen over de toekomst en haar stille wens om toch nog een keer structureel terug te keren op televisie. Niet omdat ze niet kan loslaten, maar omdat ze gelooft dat ze nog iets te geven heeft.

“Ik denk daar nu vaker over na”

De leeftijd begint voelbaar te worden. Catherine is zich daar pijnlijk van bewust. “Ik realiseer me dat ik geen twintig meer ben,” zegt ze eerlijk. En hoewel ze fysiek nog prima meedraait, is het vooral het psychologische besef dat haar bezighoudt. “Als je ziet wie er allemaal de laatste tijd zijn weggevallen…” Ze noemt namen als Dieuwertje Blok, Manuela Kemp en Jonnie Boer – publieke figuren die voor velen onverwacht uit het leven verdwenen.

Voor Catherine zijn het geen loze voorbeelden. Ze herkent in hun plotselinge heengaan het besef dat het leven breekbaar is, en dat afscheid soms komt zonder waarschuwing. “Ik denk vaak: misschien ben ik morgen wel aan de beurt,” zegt ze – niet dramatisch, maar helder, alsof ze haar realiteit onder ogen ziet.

Het verlies van haar zus Marjolijn

Een belangrijk kantelpunt in deze gedachten was het recente verlies van haar zusje Marjolijn. Vier weken geleden kwam er een einde aan haar leven, na een periode van ongeneeslijke ziekte. Het afscheid kwam dus niet onverwacht, maar de impact ervan op Catherine is groot.

Ze is dankbaar dat ze in de laatste weken nog tijd samen hadden. “We hebben gesprekken gehad over wat ons nog dwars zat naar elkaar toe, en dat hebben we uitgesproken,” vertelt ze. Die verzoening was voor Catherine belangrijk. Het gaf rust. Tegelijkertijd heeft het haar geconfronteerd met de eindigheid van het leven. “Als het voor haar zo snel kon gaan, waarom zou dat voor mij anders zijn?”

Statistiek versus gevoel

Natuurlijk is Catherine zich bewust van de gemiddelde levensverwachting. Voor vrouwen in Nederland ligt die momenteel rond de 83 jaar. Statistisch gezien zou ze dus nog vijf jaar hebben. Maar ze voelt dat cijfers weinig zeggen over het echte leven. “Mijn zusje was ook niet ver in de tachtig,” merkt ze op. “Van het ene op het andere moment was het gewoon klaar.”

Dat gevoel maakt dat Catherine niet altijd met vertrouwen naar de toekomst kijkt. “Ik pieker,” zegt ze. Ze vraagt zich regelmatig af: Ben ik er over een jaar nog? Word ik tachtig? En zo ja, in welke toestand?

Toch benadrukt ze dat het geen medische angst is. Ze voelt zich fysiek oké en heeft geen aanwijzingen dat het binnenkort afgelopen is. “Maar het kan elk moment gebeuren. En dat besef zit diep.”

Een leven op televisie, een gemis in het nu

Wie Catherine Keyl zegt, denkt aan televisie. Ze was jarenlang een vaste waarde in de Nederlandse huiskamers. Toch valt op dat we haar de laatste jaren minder vaak zien. En dat frustreert haar. “Op de een of andere manier word ik altijd bij vlagen gevraagd. En dan weer een tijd niet. Dat is best gek. Ik begrijp dat niet zo goed,” zegt ze met een mengeling van verwarring en teleurstelling.

Het is niet dat Catherine per se wekelijks op het scherm wil verschijnen. Ze is realistisch en begrijpt dat tijden veranderen. Maar ze voelt nog altijd de drang om iets te bijdragen. “Ik zou het toch wat regelmatiger willen doen,” zegt ze. “Misschien niet elke week, maar wel met een zekere continuïteit.”

Ervaring als kracht, geen last

In een wereld waar jong zijn vaak wordt gezien als aantrekkelijker, lijkt ouderdom soms een belemmering voor zichtbaarheid. Catherine begrijpt dat mechanisme, maar ze verzet zich er ook tegen. Haar leeftijd is geen beperking, maar juist een bron van ervaring, wijsheid en diepgang. Ze heeft tientallen jaren televisie gemaakt, honderden interviews gevoerd, en weet wat er speelt in de samenleving.

Waarom zou die expertise zomaar aan de kant worden gezet?

Voor Catherine gaat het niet om het ego, maar om betekenis. Ze wil iets teruggeven. Misschien een rol als tafeldame, een vaste bijdrage aan een praatprogramma, een serie gesprekken over ouder worden. De vorm is nog open, maar de wil is er.

Ouder worden in de openbaarheid

Het is niet gemakkelijk om ouder te worden als je jarenlang in de schijnwerpers hebt gestaan. Alles wat je doet wordt gezien, besproken en beoordeeld. Catherine is zich daar van bewust. Maar tegelijk heeft ze geleerd om zichzelf trouw te blijven.

Ze verbergt haar twijfels niet. Ze praat openlijk over de dood, over haar angsten en over het gemis van haar zus. En juist in die kwetsbaarheid ligt haar kracht. Ze is een voorbeeld voor velen – niet door perfectie, maar door echtheid.

Hoop op een nieuw hoofdstuk

Ondanks de zorgen en twijfels is Catherine niet moedeloos. Integendeel. Ze hoopt nog één keer écht te mogen schitteren op televisie. Niet als relikwie uit het verleden, maar als volwaardige stem in het heden. “Ik heb nog iets te zeggen,” lijkt ze uit te stralen. “Laat me het zeggen zolang het nog kan.”

Het zou haar zelfvertrouwen goed doen. Maar vooral zou het het publiek opnieuw laten kennismaken met een vrouw die – ondanks alles – nog altijd sprankelt van binnen.


Samenvattend: een icoon dat nog niet klaar is

  • Catherine Keyl is 78 en denkt vaker na over haar levenseinde, zeker na het verlies van haar zus Marjolijn.

  • Ze voelt geen concrete medische reden tot zorg, maar is zich wel bewust van de kwetsbaarheid van het leven.

  • Op televisie verschijnt ze nog maar zelden, iets wat ze betreurt.

  • Ze wil graag nog een betekenisvolle rol op tv spelen – niet wekelijks, maar wel met regelmaat.

  • Ouder worden hoeft volgens Catherine geen reden te zijn om aan de kant gezet te worden.


Een stem met levenservaring

Catherine Keyl is geen stem uit het verleden – ze is een vrouw van nu, die met wijsheid en realisme naar het leven kijkt. Haar verhaal is er één van rouw, hoop, veerkracht en verlangen. Misschien dat televisiemakers dat opnieuw gaan zien. En misschien, heel misschien, krijgt Catherine de kans om nog één keer op haar manier het scherm te veroveren.

Zolang haar stem klinkt, hebben wij nog iets om naar te luisteren.

Continue Reading

Trending

  • Actueel2 weken ago

    Dit is er gebeurd met de gevonden Paul (83) en Gerda (80)

  • Actueel1 maand ago

    Freek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop

  • Actueel3 maanden ago

    Jutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!

  • Actueel3 maanden ago

    Gerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’

  • Actueel4 maanden ago

    Kijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald!

  • Actueel1 maand ago

    Freek doet eindelijk zijn kant van het verhaal: ‘Ik blijf vechten en genieten van elk moment’

  • Actueel3 weken ago

    Freek Rikkerink krijgt plots verrassend nieuws van dokter te horen

  • Actueel2 maanden ago

    Familie neemt in alle rust afscheid van Jonnie Boer: “We gaan je missen, pap”