Keelie (31) hoort dat ze nog een jaar te leven heeft, na verlies van haar man: “Ik wil mijn zoontje niet achterlaten”

Het leven van Keelie Towler (31) uit het Britse Wakefield voelt als een eindeloze achtbaan van verdriet en strijd. Nog geen jaar geleden verloor ze haar echtgenoot Scott aan een fatale bloedprop. Terwijl ze samen met hun zoontje Rupert (nu 5) probeerde de draad weer op te pakken, kreeg ze onlangs opnieuw een klap te verwerken: de kanker die ze dacht te hebben overwonnen, is teruggekeerd. En deze keer is er geen genezing meer mogelijk.

Artsen hebben haar verteld dat ze waarschijnlijk nog 12 tot 18 maanden te leven heeft. Een onvoorstelbaar vooruitzicht voor een jonge moeder die alles voor haar zoontje wil zijn.

Droomgezin in wording

Het leek in 2020 allemaal nog zo mooi te beginnen voor Keelie en haar man Scott. Hun grote geluk kwam met de geboorte van hun zoontje Rupert. “We waren dolblij,” vertelt Keelie aan NeedtoKnow. “Het was alsof onze droom uitkwam. Een fijn gezin, gewoon wij drieën.”

Maar de roze wolk waarin ze leefden, was van korte duur. Niet lang na de bevalling ontdekte Keelie een vreemd bobbeltje in haar borst. “Ik dacht eerst dat het iets onschuldigs was,” zegt ze. “Iets wat vanzelf wel weg zou gaan. Maar voor de zekerheid liet ik het toch even nakijken.”

Die routinecontrole veranderde hun leven. De artsen zagen meteen dat het ernstig kon zijn. “Toen ik hoorde dat het misschien kanker was, hield alles op. Het enige wat ik kon denken, was: wat als ik Rupert niet kan zien opgroeien?”

Keiharde diagnose en zware behandeling

Keelies angst werd werkelijkheid. De diagnose borstkanker kwam keihard binnen. Wat volgde was een loodzwaar traject: dertien chemokuren, vijftien sessies radiotherapie en maanden van onzekerheid. “Het was een slopende periode, maar ik heb gevochten met alles wat ik in me had. Alles draaide om Rupert. Hij was mijn reden om door te gaan.”

In 2022 kwam dan eindelijk het verlossende woord: de kanker was niet meer zichtbaar. “Het voelde alsof ik weer kon ademen. Scott en ik besloten het leven weer op te pakken. We verkochten ons huis om een groter gezinshuis te kopen. Een nieuw hoofdstuk, dachten we. Het ergste leek voorbij.”

Onvoorstelbare tragedie

Maar het leven had andere plannen. In 2023 sloeg het noodlot opnieuw toe. Keelies man Scott overleed onverwacht aan een bloedprop. Hij zakte in elkaar voor de ogen van hun toen tweejarige zoon. “Het was traumatisch. We waren samen thuis, praatten over de dag. En toen, zomaar ineens, was hij weg.”

De klap was onbeschrijfelijk. “Scott was mijn grote liefde. Mijn maatje. En ineens moest ik hem missen, moest ik sterk blijven voor Rupert terwijl ik van binnen gebroken was.”

De kanker is terug

Alsof het verdriet nog niet genoeg was, kreeg Keelie enige tijd later zelf weer klachten. Ze kreeg last van hevige hoofdpijn en merkte dat haar coördinatie achteruitging. “Eerst dacht ik dat het stress was, logisch na alles wat we hadden meegemaakt. Maar het werd erger. Ik kon het niet meer wegstoppen.”

Na een bezoek aan het ziekenhuis volgde het ergste nieuws denkbaar. De artsen ontdekten dat de kanker was teruggekeerd en zich had uitgezaaid naar haar hersenen. “Er viel niets meer aan te doen, vertelden ze me. Mijn wereld stortte opnieuw in.”

De prognose was meedogenloos: 12 tot 18 maanden te leven. “Dat getal spookt de hele dag door mijn hoofd. Het is alsof er een tikkende klok in mijn hoofd zit. Maar ik wil Rupert niet achterlaten.”

Toekomst voor haar zoontje

De gedachte aan haar zoontje drijft Keelie om ondanks alles door te vechten. Ze heeft inmiddels met haar familie besproken wat er na haar overlijden met Rupert zal gebeuren. “Hij zal bij mijn moeder en haar vriend gaan wonen. Ik weet dat hij daar veilig is. Maar als moeder wil je daar helemaal niet over nadenken.”

Keelie wil het liefst nog zo lang mogelijk bij haar zoon blijven. “Hij is zijn vader al kwijtgeraakt, dat hij ook zijn moeder moet verliezen, breekt mijn hart. Ik wil hem niet achterlaten zonder herinneringen aan ons samen.”

Hoop in Mexico

Hoewel de Britse artsen niets meer voor haar kunnen doen, weigert Keelie de strijd op te geven. Ze heeft haar hoop gevestigd op een levensverlengende behandeling in Mexico. “Het is een experimentele therapie, maar het kan me meer tijd geven. Tijd die ik kan doorbrengen met Rupert.”

De behandeling is echter peperduur. Via crowdfunding probeert Keelie 70.000 pond in te zamelen. “Elke extra dag met mijn zoon is onbetaalbaar. Ik wil hem zien opgroeien, hem naar school brengen, samen herinneringen maken.”

Massale steun

Sinds Keelie haar verhaal openbaar deelde, heeft ze massale steun ontvangen. Familie, vrienden en wildvreemden hebben zich achter haar missie geschaard. “De steun is hartverwarmend. Het geeft me de kracht om te blijven vechten. Mensen sturen lieve berichten, doneren geld en moedigen me aan om vol te houden.”

Toch blijft het besef dat de tijd dringt. “Elke ochtend word ik wakker en vraag ik me af: hoeveel tijd heb ik nog? Maar ik kan het me niet veroorloven om bij de pakken neer te zitten. Rupert verdient een moeder die blijft vechten.”

Geen opgeven

Keelie’s verhaal raakt veel mensen, omdat het universeel herkenbaar is: een moeder die vecht voor haar kind, tegen alle verwachtingen in. “Ik weet dat de kans klein is, maar ik moet het proberen. Ik kan niet opgeven. Niet nu. Niet voor Rupert.”

Haar doel is niet langer genezing, maar kostbare tijd. “Ik wil hem herinneringen geven die hij zijn leven lang bij zich draagt. Dat hij later kan zeggen: mijn mama was een vechter.”

Levenslessen in de schaduw van verdriet

Wat Keelies verhaal vooral laat zien, is hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn in de meest uitzichtloze situaties. Ondanks alle tegenslagen blijft ze zoeken naar hoop. “Ik ben realist, ik weet dat het moeilijk is. Maar ik ben ook moeder, en dat betekent dat ik nooit zal stoppen met vechten voor mijn kind.”

De komende maanden zijn onzeker, maar één ding weet Keelie zeker: “Elke minuut die ik met Rupert kan doorbrengen, is een zegen. En daarvoor doe ik alles wat in mijn macht ligt.”