Connect with us

Actueel

Irene Schouten krijgt onverwacht nieuws: “Dit verandert alles”

Avatar foto

Published

on

Irene Schouten

Ze was jarenlang onverslaanbaar op het ijs, maar nu maakt Irene Schouten kans op een bijzondere prijs – en dit keer niet vanwege haar sportprestaties. De voormalig topschaatsster, die eerder driemaal goud won op de Olympische Winterspelen van Peking, is samen met journalist Robbert de Rijk genomineerd voor de prestigieuze titel Sportboek van het Jaar. De nominatie kwam voor velen onverwacht, maar laat opnieuw zien dat Schouten ook buiten de baan flink wat impact maakt.

Een indrukwekkende carrièreswitch?

Hoewel Schouten nog steeds wordt gezien als een van de grootste sportvrouwen van Nederland, is ze al een tijdje minder actief in het wedstrijdcircuit. Toch weet ze zichzelf opnieuw in de spotlight te zetten – deze keer als auteur. Het boek Gehard voor Goud biedt een openhartige kijk in haar leven als topsporter. En die inkijk blijkt zó bijzonder, dat het boek nu wordt erkend door Helden Magazine.

Het nieuws kwam als een verrassing, zowel voor fans als voor Schouten zelf. De schaatsster deelde haar reactie op social media: “Wat een eer. Ik had dit echt niet verwacht. Het voelt heel speciaal om op deze manier erkenning te krijgen.”

Grote namen als concurrentie

De prijs van Sportboek van het Jaar is geen kleinigheid. De concurrentie is stevig. Ook voormalig zwemkampioene Ranomi Kromowidjojo en oud-wielrenner Tom Dumoulin zijn genomineerd met hun boeken. Alle drie de sporters hebben indrukwekkende carrières én sterke verhalen te vertellen. De race om de titel is dus allesbehalve eenvoudig.

Maar wat Schouten onderscheidt, is de kwetsbaarheid die ze toont. Gehard voor Goud gaat niet alleen over winst en records, maar juist ook over de moeilijke momenten, de twijfels, en de offers die ze moest brengen om de top te bereiken.

Een onthulling die niemand zag aankomen

Een van de meest besproken passages uit het boek gaat over een incident dat tot dan toe onbekend was: Irene Schouten was bijna geschorst. De drievoudig olympisch kampioen miste in één jaar tijd drie keer een dopingcontrole – iets dat normaal gesproken leidt tot een automatische schorsing.

De reden dat ze er toch zonder sanctie vanaf kwam? Bij één van die gemiste tests had ze haar verblijfgegevens ver voor de deadline moeten doorgeven. Daardoor werd de fout niet volledig op haar conto geschreven. Een technische nuance met grote gevolgen.

Deze onthulling sloeg in als een bom in de sportwereld. Niet omdat Schouten iets verkeerds had gedaan, maar juist omdat het duidelijk maakte hoe scherp de regels zijn – en hoe snel een carrière in gevaar kan komen. Het geeft haar verhaal een extra laag: topsport is niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal en administratief een mijnenveld.

Terug op het ijs, maar niet zonder gedoe

Alsof dat nog niet genoeg stof tot nadenken gaf, kwam Irene Schouten dit jaar ook nog verrassend snel terug op het ijs. Slechts drie maanden na de geboorte van haar zoon stond ze alweer aan de start van een marathon in Thialf. Een knappe prestatie – maar één die niet zonder gevolgen bleef.

Haar coach, Jillert Anema, was duidelijk niet enthousiast over haar snelle comeback. Hij had liever gezien dat ze langer wachtte met wedstrijden. Zijn besluit: haar niet opstellen namens het team.

Schouten nam daar geen genoegen mee. Ze schreef zich individueel in en verscheen in een neutraal zwart pak aan de start. Het was een krachtig signaal – maar het leidde ook tot wrijving met haar coach. Anema gaf in een interview aan dat er sprake was van “een onvermijdelijke breuk”.

Sindsdien is het stil tussen de twee. Of Schouten nog doorgaat met haar huidige ploeg is vooralsnog onbekend. Wat wél duidelijk is: Irene Schouten doet de dingen op haar eigen manier.

Tussen moederschap en topsport

Wat het verhaal nog indrukwekkender maakt, is de timing van alles. Nog maar kort geleden beviel Irene van haar eerste kind. Waar veel mensen zouden kiezen voor rust en een pauze, koos zij ervoor om de schaatsen weer onder te binden. Niet omdat het moest – maar omdat het kriebelde.

Die beslissing laat zien hoe diep haar liefde voor de sport zit. Maar ook hoe lastig het is om de balans te vinden tussen privé en prestatie. Dat spanningsveld wordt in haar boek niet uit de weg gegaan. Ze schrijft open over de fysieke en mentale uitdagingen, over de verwachtingen van anderen, en over het zoeken naar haar eigen tempo.

Waarom dit boek nú raakt

De kracht van Gehard voor Goud zit ‘m niet alleen in de sportverhalen. Het is vooral een menselijk boek. Over ambitie, over opoffering, over kracht en kwetsbaarheid. En juist daarom resoneert het zo sterk – zeker in deze tijd, waarin steeds meer sporters zich uitspreken over hun mentale gezondheid en persoonlijke uitdagingen.

Het boek nodigt uit tot reflectie: wat is succes eigenlijk waard als je jezelf onderweg verliest? En hoe blijf je trouw aan wie je bent, terwijl iedereen iets van je wil?

Een stem buiten de sportarena

Met deze nominatie bewijst Schouten dat haar invloed niet ophoudt bij de finishlijn. Ze gebruikt haar stem, haar verhaal en haar ervaringen om anderen te inspireren. Of het nu gaat om jonge sporters die dromen van de top, of om ouders die worstelen met balans – haar verhaal raakt mensen.

De kans dat ze de prijs daadwerkelijk wint, is realistisch. Maar zelfs als dat niet gebeurt, is de erkenning al een overwinning op zich. Een bevestiging dat ze méér is dan alleen een sportvrouw.

Wat fans zeggen

Op sociale media stromen de reacties binnen. “Wat een powervrouw,” schrijft iemand. Een ander zegt: “Ik wist niet dat ze zóveel had meegemaakt. Respect!” Ook veel jonge vrouwen laten weten zich geïnspireerd te voelen door haar verhaal, waarin prestaties, moederschap en tegenslagen allemaal samenkomen.

Dat is precies de reden waarom deze nominatie zoveel betekent. Het laat zien dat topsporters ook mensen zijn – met twijfels, met verhalen, met diepgang.

Wat brengt de toekomst?

Of ze de prijs wint of niet, Irene Schouten heeft met Gehard voor Goud een blijvende indruk gemaakt. Misschien kiest ze straks voor een carrière als schrijver, als spreker, of als mentor voor jonge sporters. Wat haar volgende stap ook is – het is duidelijk dat ze haar eigen pad blijft volgen.

En dat onverwachte nieuws? Dat was niet zomaar een nominatie. Het is een erkenning van haar kracht – op en naast het ijs.


Slotgedachte
Irene Schouten laat opnieuw zien waarom ze een bijzondere plek inneemt in de Nederlandse sportgeschiedenis. Ze is niet alleen een kampioen op het ijs, maar ook daarbuiten. Met haar boek, haar openheid en haar lef inspireert ze anderen – op haar eigen manier. En dát is misschien nog wel haar grootste overwinning.

Actueel

Mijn ouders zeggen dat ze “te groot” voor me is—maar ze weten niet wat ik nu ga doen

Avatar foto

Published

on

De eerste ontmoeting met mijn ouders: over liefde, oordeel en het vinden van je eigen stem

Afgelopen zondag stond in het teken van een mijlpaal die voor veel stellen herkenbaar is: het moment waarop ik mijn verloofde, Mallory, voor het eerst meenam naar mijn ouders. Een ontmoeting waar je naar uitkijkt, maar waar je ook een beetje zenuwachtig voor bent. Niet omdat ik twijfelde aan mijn relatie, integendeel. Maar wel omdat ik wist hoe sterk mijn ouders vasthouden aan hun eigen opvattingen over wat ‘past’, vooral als het gaat om relaties.

Ik wilde hen laten zien wie Mallory écht is. Hoe ze me laat lachen, me kalmeert als ik pieker, en me stimuleert om een betere versie van mezelf te zijn. Ze is mijn partner, mijn anker en mijn toekomst. Toch voelde ik bij voorbaat dat de dag er één zou worden van blikken tussen de regels, van beleefdheden met scherpe randjes. En dat klopte.

Een vrouw die binnenkomt met licht

Mallory is niet iemand die je makkelijk over het hoofd ziet. Ze heeft een krachtige uitstraling die mensen doet opkijken. Lang, met brede schouders en prachtig platina blond haar dat glanst in het zonlicht. Haar stijl is eigenzinnig, en ze past niet in de standaardplaatjes die modetijdschriften voorschrijven. Maar daar hou ik juist van. Haar schoonheid zit niet in ‘passen in de norm’, maar in haar zelfverzekerdheid, haar warmte en de manier waarop ze iedereen om zich heen laat voelen dat ze gezien worden.

Ze is attent, gevoelig en opmerkzaam. Ze voelt aan wanneer ik ruimte nodig heb, wanneer ik overprikkeld ben of juist behoefte heb aan een grapje. Ze ziet dingen die anderen missen — kleine signalen, nuance, gevoel. En dat maakt haar voor mij zo bijzonder.

De spanning aan tafel

Toen we aankwamen bij mijn ouders, voelde ik het meteen: de spanning die tussen woorden in hing. Mijn moeder begroette Mallory met een glimlach, maar haar ogen waren afgemeten. Mijn vader knikte beleefd, maar vermeed verder oogcontact. We gingen aan tafel, het eten stond klaar, het gesprek kwam op gang. Maar alles voelde… gecontroleerd. Alsof we een toneelstuk opvoerden waarin iedereen zijn tekst uit het hoofd kende, maar niemand écht contact maakte.

Mallory bleef kalm, vriendelijk. Ze stelde vragen, vertelde over haar werk als ontwerper, over haar liefde voor schilderen en de plannen die we samen hadden voor de tuin. Maar de reacties van mijn ouders bleven kort. Geïnteresseerd op het oppervlak, maar zonder echte nieuwsgierigheid. Een dunne beleefdheid die voelde als een glazen wand tussen hen en haar.

Tussen de gangen door: oordeel in een fluistering

Toen Mallory even naar buiten liep om een telefoontje te plegen, boog mijn moeder zich naar me toe. Alsof ze al een tijdje op dit moment had gewacht.

“Ben je zeker van je keuze?” fluisterde ze. “Ze is wel erg… groot voor jou. Jij bent een tenger mannetje. Past dat wel?”

Mijn vader sloot zich erbij aan en begon over ‘evenwicht in een relatie’, en hoe belangrijk het is om iemand te kiezen die ‘aansluit bij je levensstijl en toekomstbeeld’. Ze zeiden het zacht, zonder woede. Maar de boodschap sneed.

Ze spraken niet met openheid of nieuwsgierigheid, maar met oordeel. Niet omdat ze Mallory niet aardig vonden — dat denk ik oprecht niet — maar omdat ze niet past in hun verwachtingspatroon. En dat raakte me dieper dan ik had gedacht.

Wat ze niet zien

Ik zei niets. Niet omdat ik geen woorden had, maar omdat ik op dat moment overspoeld werd door herinneringen aan alles wat Mallory voor mij betekent. Aan de briefjes in mijn jaszakken, haar zachte aanrakingen als ik pieker, haar oprechte belangstelling in mijn ideeën, dromen en twijfels. Aan haar geduld wanneer ik mezelf even kwijt ben. Aan haar vastberadenheid om samen een thuis te bouwen, hoe dat er ook uitziet.

Ze heeft mijn leven lichter gemaakt. Niet door grote daden, maar door er te zijn. Elke dag weer. En ik wist: dat is liefde. Echte liefde.

Twijfels en moed

Die avond, terug in ons eigen huis, lag ze naast me in bed. Haar ademhaling was rustig, haar gezicht ontspannen. Ik keek naar het plafond en hoorde de stemmen van mijn ouders nog in mijn hoofd. Maar daaronder klonk iets luider: de overtuiging dat ik geen bevestiging nodig heb van wie dan ook om te weten wat goed voelt.

De liefde die ik met Mallory heb, verdient geen verdediging. Ze verdient bescherming. Niet tegen mijn ouders, maar tegen de twijfel die ontstaat als je blijft zwijgen.

De kracht van kleine gebaren

De volgende ochtend werd ik wakker van de geur van pannenkoeken. Mallory stond in de keuken, haar grijze joggingbroek vol verfvlekken — herinneringen aan onze zelfgeschilderde woonkamer. “Trek je warme sokken aan,” zei ze, “het is fris vandaag.” Een simpel zinnetje. Maar het raakte me.

In die kleine gebaren zit de essentie van wie zij is. Zorgzaam, warm, met oog voor de ander. En toen besefte ik: zij is precies goed zoals ze is. Voor mij. En ik ben klaar om dat luidop te zeggen.

Mijn stem, mijn keuze

Binnenkort ga ik opnieuw het gesprek aan met mijn ouders. Niet om hen te overtuigen, maar om mijn eigen waarheid uit te spreken. Dat Mallory en ik samen een pad bewandelen. Dat hun zorgen mogen bestaan, maar dat ze mijn keuze niet hoeven te bepalen.

Want ik ben geen kind meer. Ik ben een man die weet wat hij wil. En wat ik wil, is een leven vol wederzijds respect, liefde zonder voorwaarden, en een thuis dat gebouwd is op echtheid — niet op maatstaven van anderen.

Wat ik geleerd heb

  • Ware liefde laat zich niet vangen in normen, maten of verwachtingen. Ze groeit vanuit echtheid.

  • Familie is belangrijk, maar je eigen geluk verdient ook een plek aan tafel.

  • Oordelen zeggen vaak meer over degene die ze uitspreekt dan over degene die ze betreffen.

  • Moed zit in het kiezen voor jezelf, ook als dat botst met wat vertrouwd is.

  • Liefde gaat niet over wat anderen zien, maar over wat jij voelt — in de stiltes, in de glimlach, in de kleine dingen.


Liefde vraagt niet om perfectie. Ze vraagt om keuze. En ik kies voor haar — elke dag opnieuw.
Laat me in de reacties weten: herken jij je in dit verhaal? Heb jij ooit moeten kiezen tussen familieverwachtingen en je eigen geluk?

Continue Reading

Trending

  • Actueel2 weken ago

    Freek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop

  • Actueel1 week ago

    Freek doet eindelijk zijn kant van het verhaal: ‘Ik blijf vechten en genieten van elk moment’

  • Actueel1 maand ago

    Familie neemt in alle rust afscheid van Jonnie Boer: “We gaan je missen, pap”

  • Actueel2 maanden ago

    Jutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!

  • Actueel3 maanden ago

    Kijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald!

  • Actueel1 maand ago

    Isabelle Boer deelt bijzondere jeugdfoto’s van haar vader Jonnie Boer: “Dit zijn de momenten die blijven”

  • Actueel2 maanden ago

    Broer van bekende Nederlandse zanger komt om bij zwaar ongeluk op de weg

  • Actueel2 maanden ago

    Gerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’