Els de Groen (73) heeft meer dan vijftig boeken en boekjes geschreven.

Deze waren echter onvergelijkbaar met ‘Even kaas halen’, een novelle waarin een oude vrouw onthult hoe ze al jaren geleden werd afgesneden van het contact met haar kleinkinderen.

Wat niet veel mensen weten, is dat het boek is gebaseerd op persoonlijke frustraties en pijn.

“Dit is voor mij veruit het moeilijkste en meest persoonlijke verhaal dat ik aan papier heb toevertrouwd”, vertelt ze.

“Ik weet zeker dat het heel herkenbaar is voor veel opa’s en oma’s. Dat we er zo weinig over weten komt omdat het onderwerp met schaamte is omgeven.”

“Oma’s zoals ik lopen er niet mee te koop dat ze van de kleinkinderen zijn afgesneden. Wij vertellen liever niet dat we op hun eigen verjaardagen geen cadeautjes mogen geven.”

“Mijn dochter heeft drie kinderen”, vertelt Els. “Eén van de kinderen heeft extra zorg nodig. Mijn dochter heeft mij gevraagd om extra ondersteuning te bieden.

Op dat moment lukte mij dat niet goed, omdat ik last van depressies had. Ik was er soms zo slecht aan toe dat ik weleens van vermoeidheid vergat het gas dicht te draaien.”

“Mijn dochter verweet me dat en was teleurgesteld in mij. Ze besloot de deur voor me dicht te doen. En die deur is nooit meer door haar geopend.

Voor straf mag ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Daar komt het hard gezegd op neer.”

Volgens Els bestaan er in het buitenland omgangsregelingen, speciaal voor situaties waarin de relatie tussen ouders en kinderen helaas is verstoord. In Nederland bestaat zo’n regeling niet.

“Bij ons is het een taboe. Niemand praat erover. Binnenkort komt er weliswaar een wet die het grootouders en kleinkinderen een stuk makkelijker moet maken om elkaar te zien.”

“Maar daarvoor moet je eerst naar de rechter stappen. Bovendien blijft het voor ouders in die nieuwe situatie mogelijk om de band tussen grootouders en kleinkinderen te betwisten, waardoor zo’n rechtsgang het conflict eerder verergert dan verbetert.”

Wat Els het ergste vindt, is dat de kinderen de dupe zijn van de verstoting. Ze worden beroofd van een oma.

“Kinderen hebben een andere band met grootouders dan met hun ouders. Kinderen durven bij opa en oma eerder open en eerlijk te zijn.”

“Toen ik mijn kleindochter nog mocht zien, voelde zij zich bij ons vrijer om te klagen over vermoeiende bezoeken aan de dokter dan bij haar ouders.

Logisch: haar ouders deden alles om haar beter te maken, bij hen wilde ze sterk overkomen. Maar bij mij, bij die gezellige kletsende oma, durfde ze wel stoom af te blazen.”