Gerard Joling staat bekend om zijn aanstekelijke energie, vrolijke uitstraling en imposante carrière in de Nederlandse showbizz. Toch kent ook hij momenten van intens verdriet. In een recent interview deelt hij hoe het verlies van zijn moeder, zijn vader en zijn beste vriend Bert hem diep geraakt heeft. Ondanks zijn publieke glimlach draagt hij al jaren een leegte met zich mee – een leegte die voelbaar blijft.

Een periode van afscheid nemen

De afgelopen jaren kreeg Gerard meerdere keren te maken met verlies. Zo moest hij niet alleen afscheid nemen van zijn collega Loretta Schrijver bij The Masked Singer, maar verloor hij ook een aantal van zijn meest dierbare mensen. In een interview met Weekend blikt hij terug op die moeilijke periode, waarin vooral het overlijden van zijn moeder in januari 2022 diepe sporen achterliet.

Het gemis van zijn moeder is nog dagelijks voelbaar

Op 5 januari 2022 overleed de moeder van Gerard. Hoewel de tijd sindsdien is voortgeschreden, blijft het verdriet intens. “Ik had niet gedacht dat het me zó zou raken,” zegt Gerard openhartig. “Het gemis is enorm. Ik denk dat je pas begrijpt hoe heftig het is, als je zelf iemand verliest van wie je zielsveel houdt.”

Zijn woorden raken velen. Want rouw is universeel, en ondanks zijn bekendheid ervaart hij dat net zo rauw als ieder ander.

“Hoe bedoel je een plek geven? Het is mijn moeder!”

Wanneer mensen hem vragen of hij het verlies inmiddels ‘een plek heeft kunnen geven’, stuit dat op onbegrip bij Gerard. “Hoe bedoel je plek? Het is mijn moeder! Daar is er maar één van. Hetzelfde geldt voor je vader, je broer of je zus,” zegt hij met nadruk.

Voor Gerard is het duidelijk dat verdriet zich niet laat afronden. Het is geen hoofdstuk dat je sluit, maar iets dat je met je meedraagt. En dat is volgens hem helemaal niet erg – het is juist een teken van liefde en verbondenheid.

In zijn woonkamer heeft Gerard een mooie plek ingericht ter nagedachtenis aan zijn moeder. Haar foto staat daar zichtbaar opgesteld, als symbool voor haar blijvende aanwezigheid in zijn leven. Toch blijft het lastig. “Het blijft moeilijk. Vooral bij grote momenten die zij niet meer meemaakt,” deelt hij.

Hij noemt onder andere familiebijeenkomsten of werkmomenten waarbij zij altijd betrokken was. “Laatst was ik nog in Schagen, waar ze woonde. Dan spreek ik mijn broer en zus en denk ik: potverdorie. Normaal gesproken ging ik even langs haar huis. Nu rijd ik er niet eens meer langs, dat is gewoon te pijnlijk.”

Een leegte die niet verdwijnt

Het verdriet om zijn moeder is niet het enige verlies dat Gerard recent moest verwerken. Ook zijn beste vriend Bert is er niet meer. Bert was jarenlang een vertrouwd gezicht aan zijn zijde. Bij optredens, op reis, en in het dagelijks leven – Bert was er altijd bij.

“Pas als je ouder wordt, ga je merken dat mensen wegvallen,” zegt Gerard daarover. “Als je jong bent denk je daar niet over na, maar het hoort bij het leven. Heftig, maar waar.”

Het zijn nuchtere woorden, maar de emotie is voelbaar. Het verlies van Bert is een stille pijn, die hij elke dag meedraagt.

Als publiek figuur wordt Gerard vaak geassocieerd met vrolijkheid, glitter en glam. Toch laat hij zien dat achter die lach ook verdriet schuilt. En dat maakt hem misschien juist zo toegankelijk voor velen. “Mensen zien vaak alleen de artiest. Maar als de lichten uitgaan, ben ik ook gewoon een mens. En dat mens mist zijn moeder, zijn vriend, zijn vader.”

Door open te zijn over zijn verdriet, breekt Gerard met het taboe dat soms nog rust op rouw. Hij laat zien dat het oké is om te missen, te huilen, en te blijven herinneren.

Dankbaarheid in moeilijke tijden

Ondanks alles blijft Gerard dankbaar. “Ik blijf genieten van het leven. Zolang ik gezond ben en mag doen wat ik leuk vind, voel ik me rijk. Dan bén je een uitverkorene,” zegt hij met overtuiging. Het is deze houding die hem kracht geeft: het besef dat het leven waardevol blijft, ook als je mensen moet missen.

Dankbaarheid en rouw kunnen volgens hem prima samen bestaan. “Je kunt verdrietig zijn, en tegelijk dankbaar voor wat je hebt gehad.”

De kracht van herinneringen

Gerard haalt troost uit herinneringen. Hij denkt vaak terug aan hoe liefdevol en positief zijn moeder was. “Ze was altijd zorgzaam. Ik ben blij dat ik later in haar leven iets voor haar kon betekenen, na alles wat zij voor mij heeft gedaan,” vertelt hij.

Het geeft hem rust om te weten dat hij haar iets heeft kunnen teruggeven. In die dankbaarheid vindt hij kracht, ook op moeilijke dagen.

Tijd heelt niet alles, maar helpt soms wel

Hoewel het verdriet niet verdwijnt, helpt tijd soms wel om met het gemis om te gaan. Gerard merkt dat hij bepaalde momenten beter kan hanteren dan in het begin. Maar volledig wennen aan het gemis? Dat doet hij niet. “Het blijft een lege plek. Maar ik draag haar bij me, in mijn hart. En dat is voor altijd.”

Hoopvolle blik op de toekomst

Wat Gerard vooral wil meegeven, is dat verdriet niet betekent dat het leven stopt. “Je moet blijven doorgaan. Het leven is mooi, zelfs als het pijn doet.” Zijn verhaal is daarmee niet alleen een eerbetoon aan zijn moeder en Bert, maar ook een boodschap van hoop.

Hij hoopt dat mensen zich herkennen in zijn verhaal en zich gesteund voelen. Want hoe bekend je ook bent, rouw is universeel. En niemand hoeft het alleen te dragen.

Afsluiting: liefde als blijvende kracht

In alles wat Gerard vertelt, is liefde de rode draad. Liefde voor zijn moeder, zijn vriend, zijn familie – en voor het leven zelf. En die liefde maakt dat, ondanks het verdriet, zijn blik op de wereld warm en hoopvol blijft.

Zijn openhartigheid is een troost voor velen. Een herinnering dat het oké is om te rouwen, om te missen, om te voelen. Maar ook dat het leven door mag gaan. Mét herinneringen, mét liefde – en met een glimlach die nooit helemaal verdwijnt.