Actueel
Bizar nieuws: Maxime Meiland vertelt dochter dat Leroy niet haar vader is
Maxime Meiland deelt emotioneel moment met dochter Claire: ‘Ze wilde weten hoe het echt zat’
Voor Maxime Meiland en haar dochter Claire (8) was het een ontroerend en tegelijk moeilijk moment. De realityster heeft haar dochter eindelijk verteld wie haar biologische vader is — een onderwerp dat ze jarenlang bewust uit de media en uit Claires wereld hield.
In haar nieuwe boek Au Revoir beschrijft Maxime openhartig hoe ze het gesprek voerde en waarom ze er zolang mee gewacht heeft. “Ik wilde wachten tot ze oud genoeg was om het te begrijpen,” vertelt ze.
Een groot geheim dat ze lang meedroeg
Sinds de geboorte van Claire, in 2015, is Leroy Molkenboer de stabiele factor in haar leven. Voor Claire is hij haar vader — degene die haar naar school brengt, grapjes maakt en altijd bij haar is. Maar biologisch gezien ligt dat anders.
De meeste fans van de Meiland-familie wisten het allang: Claires biologische vader is Jaap, een ex-vriend van Maxime uit haar jonge jaren. Toch besloot Maxime die waarheid nog even voor zich te houden, om haar dochter te beschermen.
“Ze was nog te klein,” legt Maxime uit in haar boek. “Ik wilde niet dat ze in de war zou raken of zich onzeker zou voelen. Leroy is al zo lang in haar leven, en hij is echt een vaderfiguur voor haar.”
Pas onlangs voelde ze dat het juiste moment was aangebroken.
‘Ze wilde een foto zien’
Maxime vertelt dat het gesprek rustig verliep, maar niet zonder emotie. Claire reageerde vol kinderlijke nieuwsgierigheid en wilde meteen meer weten.
“Ze weet sinds een tijdje hoe het zit,” schrijft Maxime. “Later vroeg ze om een foto. Dus die hebben we haar laten zien. Daarna hebben we het er nog een paar keer over gehad.”
De realityster benadrukt dat ze het belangrijk vond dat haar dochter zich veilig voelde tijdens het gesprek. “Kinderen voelen feilloos aan wanneer iets oprecht is. Ik wilde dat ze wist dat de liefde tussen ons altijd hetzelfde blijft.”
Volgens Maxime stelde Claire weinig vragen, maar haar blik sprak boekdelen. “Ze is slim en gevoelig. Ze begrijpt meer dan ik dacht.”
Een ingewikkelde familiegeschiedenis
Dat Maxime het onderwerp zolang uitstelde, heeft ook te maken met haar verstoorde relatie met Jaap. De twee gingen uit elkaar in een periode waarin Maxime nog volop zoekende was naar haar eigen identiteit.
Ook Martien en Erica Meiland waren destijds niet te spreken over Jaap en zijn familie. In een van de eerdere Meiland-boeken beschreef Martien een ongemakkelijke ontmoeting:
“Zijn vader had een dwarslaesie gehad. Het was alleen maar negativiteit met die mensen,” schreef hij destijds.
Na dat moment besloot Martien dat hij geen contact meer wilde. “Er hing gewoon een rare sfeer. We wilden rust.”
De andere kant van het verhaal
Nu, jaren later, reageert opa Jan, de vader van Jaap, in weekblad Story. Hij is opgelucht dat Claire eindelijk weet wie haar biologische familie is.
“Het gaat om Claire, niet om de rest van de wereld,” zegt hij. “Ze heeft recht op de waarheid.”
Ook grijpt hij de kans om een oud misverstand recht te zetten over Martiens uitspraak.
“Ik heb geen dwarslaesie en zit niet in een rolstoel,” legt hij uit. “Ik heb wel een zwaar auto-ongeluk gehad, maar ben daar goed uitgekomen.”
Toch is hij mild over de Meilandjes:
“We maken allemaal de wereld soms wat mooier of anders dan hij is. Ik neem Martien en Erica niets kwalijk. Je bent altijd de held in je eigen verhaal.”
Zijn woorden tonen een opvallende rust — iets wat volgens kenners typerend is voor hoe de familie Jaap nu in het leven staat.
Liefde is meer dan biologie
Ondanks de ingewikkelde voorgeschiedenis blijft voor Maxime één ding boven alles duidelijk: Claire heeft een liefdevol gezin, en dat is wat telt.
“Leroy is haar vader in alle opzichten,” schrijft Maxime. “Hij was er vanaf het begin bij, heeft haar opgevoed, getroost, en is haar veilige haven. Dat verandert niet door wat ik haar nu heb verteld.”
Volgens mensen in de omgeving van de familie was het gesprek voor Maxime een emotionele opluchting. Ze wilde eerlijk zijn tegenover haar dochter, maar ook zorgvuldig omgaan met haar gevoelens.
“Maxime is heel beschermend,” vertelt een goede vriendin. “Ze wil dat Claire met vertrouwen kan opgroeien, zonder verwarring of spanningen. Daarom koos ze ervoor het op haar eigen moment te vertellen.”
De steun van Leroy
Ook Leroy Molkenboer, met wie Maxime inmiddels een sterk en stabiel gezin vormt, stond volledig achter de beslissing. Hij heeft Claire altijd als zijn eigen dochter gezien, en dat zal volgens Maxime nooit veranderen.
“Hij is een fantastische vader,” zegt ze. “Hij stond naast me toen ik het vertelde, en dat gaf me zoveel kracht.”
In eerdere interviews vertelde Leroy dat het vaderschap voor hem “natuurlijk” voelt. “Vanaf dag één voelde het alsof ze mijn kind was,” zei hij destijds.
Die band is inmiddels onbreekbaar — en dat maakt het gesprek voor Claire waarschijnlijk juist makkelijker te verwerken.
Een nieuwe fase vol openheid
Met deze openbaring sluit Maxime een hoofdstuk af dat jarenlang in stilte bestond. Ze heeft geleerd dat eerlijkheid, hoe moeilijk ook, altijd de beste weg is.
“Je kunt kinderen niet alles besparen,” zegt ze. “Maar je kunt ze wel leren dat liefde nooit verandert, wat er ook gebeurt.”
De Meiland-familie, die gewend is om hun leven met miljoenen kijkers te delen, laat hiermee zien dat sommige gesprekken beter privé plaatsvinden — maar ook dat openheid helend kan zijn.
Een boodschap over liefde en waarheid
De manier waarop Maxime het gesprek met haar dochter heeft gevoerd, raakt veel mensen. Op sociale media stromen de reacties binnen van volgers die haar moed prijzen.
“Wat knap dat ze dit op zo’n eerlijke manier heeft aangepakt,” schrijft een fan. “Ze laat zien dat liefde belangrijker is dan DNA.”
Anderen herkennen zich in haar verhaal. “Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn kind,” reageert iemand. “De waarheid vertellen was moeilijk, maar het gaf zoveel rust.”
Wat overblijft, is een verhaal over liefde, moed en volwassenheid. Maxime heeft gedaan wat elke ouder hoopt te kunnen doen: haar kind de waarheid vertellen, met zachtheid en vertrouwen.
“Claire is en blijft mijn kleine meisje,” schrijft ze tot slot. “Wie haar vader ook is, ze is volledig van ons allemaal.”
Actueel
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.
-
Actueel6 maanden agoDit is er gebeurd met de gevonden Paul (83) en Gerda (80)
-
Actueel6 maanden agoArm gezin uit Steenrijk, Straatarm veroorzaakt grote ophef. ´Kijkers in shock over AOW-bedrag´
-
Actueel6 maanden agoFreek Rikkerink krijgt plots verrassend nieuws van dokter te horen
-
Actueel6 maanden agoFreek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop
-
Actueel5 maanden ago
Mariska Bauer beleeft loodzware tijden: ´Logistieke nachtmerrie met zware paniekaanvallen´
-
Actueel5 maanden agoOud-finaliste van The Voice spreekt zich openlijk uit over Marco Borsato
-
Actueel8 maanden agoJutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!
-
Actueel7 maanden agoMartijn Krabbé deelt aangrijpend nieuws: “We staan er samen sterk voor”