Emma Kok openhartig over mentale strijd: “Mijn grootste litteken zie je niet”

Emma Kok, de jonge zangeres die miljoenen harten wist te raken met haar indrukwekkende stem en optredens, heeft zich op sociale media van haar meest kwetsbare kant laten zien. In een emotionele boodschap op Instagram deelt ze dat ze het mentaal moeilijk heeft. Ondanks haar ogenschijnlijke zelfvertrouwen, voelt Emma zich vaak angstig, onzeker en gekwetst. Het zijn eerlijke woorden van een 17-jarige artieste die niet alleen fysiek, maar ook emotioneel littekens met zich meedraagt.

Een leven met gastroparese

Emma leeft met gastroparese, een zeldzame aandoening waarbij de maagspieren hun werk niet goed doen. Hierdoor kan voedsel niet normaal worden verteerd. Al van jongs af aan is ze afhankelijk van sondevoeding. Een voedingspomp zorgt ervoor dat haar lichaam toch de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt, maar laat ook zichtbare sporen na: op haar buik draagt ze een groot litteken, ontstaan door de medische ingreep die nodig was om de pomp te plaatsen.

Deze fysieke littekens zijn voor Emma al jaren een bron van ongemak en schaamte. Maar het is vooral de manier waarop anderen daarop reageerden – en nog steeds reageren – die diepe sporen heeft nagelaten.

Gepest vanwege haar z!ekte

Emma vertelt dat de pesterijen al begonnen in groep zeven van de basisschool. Ze werd anders behandeld, uitgelachen, genegeerd. “Ik werd me toen heel bewust van mijn z!ekte. Van mijn ‘anders-zijn’,” schrijft ze. De confrontatie met die werkelijkheid kwam hard aan en dwong haar al vroeg tot het zoeken van hulp.

Via een psycholoog leerde ze haar ervaringen een plek te geven, maar de pijn verdween nooit helemaal. “Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan mijn pestverleden,” vertelt ze. Want hoewel de pesterijen zijn gestopt, blijven de gevolgen voelbaar. In sociale situaties voelt ze zich vaak onzeker. Ze twijfelt aan zichzelf, is bang om opnieuw gekwetst te worden. “Ik kom misschien zelfverzekerd over, maar je moest eens weten wat er vanbinnen gebeurt,” schrijft ze openhartig.

Twee littekens: één zichtbaar, één onzichtbaar

Het litteken op haar buik is voor haar slechts één kant van het verhaal. “Mensen zien dat litteken en denken: ach, dat is erg. Maar mijn grootste litteken zie je niet,” zegt ze. Het is de onzichtbare schade van jarenlange opmerkingen, blikken en kleine pesterijtjes die zich hebben opgestapeld tot een blijvende onzekerheid.

Emma’s z!ekte is complex en zwaar genoeg, maar wat het nóg moeilijker maakt, zijn de mentale wonden die zijn geslagen door hoe mensen met haar omgaan. “Door mijn z!ekte heb ik het al moeilijk genoeg. Maar door die mentale littekens wordt het nóg zwaarder.”

Een oproep tot meer mededogen

In haar Instagrambericht roept Emma haar volgers op tot meer zorgvuldigheid in omgang en communicatie. “Denk na wat je tegen iemand zegt, of wat je online over iemand schrijft,” schrijft ze. “Je kan zomaar iemand een litteken bezorgen – en van littekens kom je nooit meer af.”

Met deze woorden snijdt ze een belangrijk maatschappelijk thema aan: het effect van (online) pesten, vooral bij jongeren. Wat voor de één een grapje lijkt, kan voor een ander een jarenlange worsteling veroorzaken. Emma’s verhaal herinnert ons eraan dat kwetsende woorden lang blijven hangen, zeker bij wie al kwetsbaar is.

Hoop als leidraad

Ondanks de zwaarte van haar boodschap, is Emma’s bericht ook een toonbeeld van veerkracht. Ze laat weten dat hoop altijd een centrale rol heeft gespeeld in haar leven. Die hoop wordt zelfs tastbaar in de vorm van een tattoo op haar arm: Never lose hope.

“Mijn ouders hebben me altijd geleerd om de hoop nooit op te geven,” zegt ze. “Elke nacht bid ik dat ik ooit beter word. En dat ik nooit de moed verlies.” Het is een intiem inkijkje in haar geloof, haar familieband en haar innerlijke kracht. Juist door haar kwetsbaarheid te tonen, weet Emma opnieuw te inspireren.

Een rolmodel voor velen

Dat Emma op jonge leeftijd al zo open durft te zijn over mentale gezondheid, verdient bewondering. Veel jongeren worstelen met vergelijkbare gevoelens van onzekerheid, maar weten niet hoe ze die moeten uitspreken. Door haar verhaal te delen, geeft Emma een stem aan die stille worstelingen.

Ze laat zien dat het oké is om je kwetsbaar te voelen. Dat angst, onzekerheid en verdriet geen tekenen van zwakte zijn, maar van menselijkheid. En dat het mogelijk is om kracht te putten uit moeilijke periodes – juist als je die deelt met anderen.

Ondersteuning van haar omgeving

De reacties op haar bericht zijn hartverwarmend. Fans uit binnen- en buitenland spreken hun steun en respect uit. Ook collega-artiesten en bekenden uit de media laten weten dat ze achter haar staan. De waardering voor haar eerlijkheid is groot, en velen herkennen zich in haar gevoelens.

Emma’s ouders – met wie ze een hechte band heeft – zijn voor haar een constante bron van steun. In eerdere interviews gaf ze al aan dat ze zonder hen waarschijnlijk nooit zo ver was gekomen. Hun liefde, geloof en aanmoediging vormen de veilige basis waarop ze kan terugvallen.

Blijvende impact van een jonge stem

Emma Kok is nog maar 17, maar haar stem reikt ver. Niet alleen op het podium, maar ook in gesprekken over gezondheid, veerkracht en zelfbeeld. Ze durft onderwerpen aan te snijden die anderen liever vermijden – en doet dat met een openheid die zowel ontwapenend als krachtig is.

In een wereld waar jongeren steeds vaker worstelen met mentale druk en prestatielast, is Emma’s boodschap een belangrijk signaal: niemand hoeft zich te schamen voor zijn of haar gevoelens. En iedereen verdient het om gezien en gehoord te worden – ook als het even niet goed gaat.

Tot slot: een uitnodiging tot reflectie

Emma’s verhaal nodigt uit tot meer begrip. Voor jongeren die z!ek zijn, voor mensen met zichtbare én onzichtbare littekens, voor iedereen die zich ‘anders’ voelt. Ze vraagt geen medelijden, maar bewustzijn. Een beetje zachtheid. Een beetje meer aandacht voor wat woorden kunnen doen.

Haar boodschap is helder: laten we beter voor elkaar zorgen. Niet alleen met complimenten en applaus, maar ook met respect, voorzichtigheid en liefde.

En misschien, als we dat doen, kunnen we meehelpen om een wereld te creëren waarin minder littekens achterblijven — zichtbaar of onzichtbaar

Emma Kok