Actueel
David Caruso duikt na jaren weer op: zo leeft de ‘CSI: Miami’-ster nu
David Caruso was jarenlang een van de meest herkenbare gezichten op de Amerikaanse televisie. Als Horatio Caine in de populaire misdaadserie CSI: Miami verwierf hij wereldwijde bekendheid. Zijn iconische zonnebril, karakteristieke oneliners en serieuze blik maakten hem tot een cultheld in de televisiewereld. Maar toen de serie eindigde, koos Caruso voor een andere weg: hij trok zich terug uit de schijnwerpers en verdween vrijwel volledig uit het publieke leven.
Tot nu. Voor het eerst in jaren is David Caruso weer gezien. De inmiddels 67-jarige acteur werd recent gespot tijdens een wandeling in zijn woonplaats San Fernando Valley, Los Angeles. Zijn nieuwe uiterlijk – met langer, grijzend haar en een ontspannen uitstraling – zorgde voor een stroom van reacties van fans. Velen konden hun enthousiasme nauwelijks bedwingen: hun favoriete tv-rechercheur leeft nog altijd, alleen nu in rustiger vaarwater.
Van wereldberoemd tot teruggetrokken
David Caruso werd wereldberoemd dankzij zijn rol als Horatio Caine in CSI: Miami, een serie die liep van 2002 tot 2012 en in meer dan 200 landen werd uitgezonden. Zijn personage was geliefd om zijn serieuze houding, scherpe inzichten en markante uitspraken – vaak vlak voordat de iconische openingstune van The Who werd ingezet.
Tien seizoenen lang was hij het gezicht van de serie, en daarmee ook van het CSI-imperium. Toch koos hij er na het beëindigen van de show bewust voor om afscheid te nemen van de film- en televisiewereld. Caruso wilde zich terugtrekken uit de hectiek van Hollywood en ruimte maken voor een leven met meer rust, vrijheid en creativiteit.
Nieuwe wegen: kunst en mode
Hoewel hij stopte met acteren, betekende dat niet dat Caruso stil ging zitten. Integendeel: hij ging op zoek naar nieuwe manieren om zijn creativiteit te uiten. Zo opende hij een kunstgalerie, waar hij zijn passie voor beeldende kunst kon omzetten in tastbare projecten. Zijn liefde voor esthetiek en vormgeving vond daar een nieuwe uitlaatklep.
Daarnaast startte hij een kledingboetiek in Florida, genaamd Steam on Sunset. Deze winkel gaf hem de kans om zich ook op modegebied uit te drukken. De stap van televisieacteur naar ondernemer in kunst en mode was opmerkelijk, maar toonde vooral zijn veelzijdigheid. Caruso bewees dat creativiteit zich niet beperkt tot één vakgebied – het kan bloeien op vele manieren.
Een privéleven vol diepgang
In zijn persoonlijke leven heeft David Caruso ook de nodige ontwikkelingen doorgemaakt. Hij is in totaal drie keer getrouwd geweest. Zijn eerste huwelijk met actrice Cheri Maugans vond plaats in 1979 en duurde tot 1984. Kort daarna trouwde hij met actrice Rachel Ticotin. Samen kregen zij een dochter, Greta. Ook dit huwelijk hield slechts enkele jaren stand.
Later trouwde hij met producent Margaret Buckley, een relatie die in 2004 eindigde. Na zijn scheiding vond Caruso opnieuw liefde, dit keer bij Liza Marquez. Samen kregen zij twee kinderen: zoon Marquez en dochter Paloma. Sinds 2008 is Caruso samen met zijn huidige partner, Amina Tyrone. Met haar leidt hij een teruggetrokken en stabiel gezinsleven, waarin hij zijn rol als vader serieus neemt.
Bewuste afstand van de spotlights
Caruso’s keuze om zich terug te trekken uit het publieke domein was geen plotselinge beslissing. Volgens mensen uit zijn directe omgeving voelde hij al langere tijd de behoefte om de snelheid van het Hollywoodleven los te laten. De eindeloze opnames, mediaverplichtingen en publieke aandacht hadden hun tol geëist.
In plaats daarvan koos hij voor eenvoud, structuur en persoonlijke groei. Zijn leven vandaag de dag draait om rust, kunst, familie en betekenisvolle bezigheden. Hij heeft nooit publiekelijk afstand genomen van zijn verleden als acteur, maar geeft zijn roem geen centrale rol meer in zijn dagelijks leven.
Verbonden met zijn tv-verleden
Toch blijft de herinnering aan zijn tijd als acteur levend. In zijn huis hangt naar verluidt een grote foto van hem als Horatio Caine, een stille getuige van een periode waarin hij miljoenen kijkers wereldwijd wist te boeien. Ook een afbeelding van zijn rol in de film Proof of Life heeft een prominente plek in zijn woning.
Deze memorabilia tonen aan dat hij zijn verleden niet verloochent. Integendeel: Caruso lijkt zijn prestaties uit het verleden te omarmen, zonder erdoor gedefinieerd te worden. Hij leeft niet van nostalgie, maar koestert wél de momenten die hem vormden.
Waarom zijn terugkeer zo veel losmaakt
De recente verschijning van David Caruso op straat is dan ook meer dan een simpel paparazzobeeld. Het roept herinneringen op bij fans over de hoogtijdagen van CSI: Miami, en over een tijd waarin televisiepersonages nog jarenlang in het geheugen bleven hangen. Voor velen symboliseert Caruso een tijdperk van televisie waarin karakter en uitstraling centraal stonden.
Zijn nieuwe look – met langer haar en een ontspannen houding – lijkt zijn innerlijke rust te weerspiegelen. Waar hij ooit werd gezien als de altijd alerte rechercheur, is hij nu een man die duidelijk gekozen heeft voor balans en persoonlijke harmonie.
Tijdloze invloed
David Caruso is een voorbeeld van hoe je na een indrukwekkende carrière op een waardige manier afscheid kunt nemen van de schijnwerpers. In plaats van krampachtig vast te houden aan beroemdheid, heeft hij ruimte gemaakt voor een leven waarin persoonlijke vervulling voorop staat.
Die keuze is niet alleen inspirerend voor zijn fans, maar ook voor andere artiesten en professionals die op een kruispunt in hun leven staan. Zijn verhaal herinnert ons eraan dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen – en dat succes in stilte soms net zo waardevol kan zijn als roem.
Wat brengt de toekomst?
Of David Caruso ooit terugkeert naar het scherm is onzeker. Er zijn geen officiële plannen voor een comeback, maar fans blijven hopen. Zeker nu er heroplevingen zijn van bekende series en er meer ruimte is voor nostalgische tv-projecten, blijft de mogelijkheid open.
Voorlopig lijkt Caruso echter tevreden met zijn huidige leven. Zijn creatieve ondernemingen, rustige woonomgeving en betrokkenheid bij zijn gezin bieden hem precies wat hij zocht: een betekenisvol bestaan buiten de schijnwerpers.
Conclusie: de kracht van kiezen voor jezelf
Het verhaal van David Caruso is meer dan een terugblik op een televisiecarrière. Het is een inspirerend voorbeeld van iemand die het aandurfde om het roer om te gooien. Van een wereldwijd bekende acteur naar een rustige levensgenieter met een passie voor kunst en familie.
Zijn recente verschijning laat zien dat zijn fans hem nog lang niet vergeten zijn. Hoewel hij niet meer dagelijks op het scherm verschijnt, blijft zijn invloed voelbaar. En dat maakt hem tot meer dan alleen een televisielegende — het maakt hem tot een mens met visie, lef en diepgang.
Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”
Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.
Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode
Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.
In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.
Een stille afstand
Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”
De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.
Een breuk in de familieband?
In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”
Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”
Steun aan anderen, gemis dichtbij
Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.
“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”
Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?
De kracht van een knuffel
Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”
Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”
Geen dreiging, maar een grens
Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”
Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.
Een verhaal dat verder reikt
Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.
Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.
Liefde hoeft geen perfect verleden
Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.
Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.
Hoop op een brug
Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.
Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.
Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid
In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.
Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.
-
Actueel2 weken agoFreek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop
-
Actueel1 week agoFreek doet eindelijk zijn kant van het verhaal: ‘Ik blijf vechten en genieten van elk moment’
-
Actueel1 maand agoFamilie neemt in alle rust afscheid van Jonnie Boer: “We gaan je missen, pap”
-
Actueel2 maanden agoJutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!
-
Actueel3 maanden agoKijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald!
-
Actueel1 maand agoIsabelle Boer deelt bijzondere jeugdfoto’s van haar vader Jonnie Boer: “Dit zijn de momenten die blijven”
-
Actueel2 maanden agoGerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’
-
Actueel2 maanden agoBroer van bekende Nederlandse zanger komt om bij zwaar ongeluk op de weg