Actueel
Op 78-jarige leeftijd begint ze met karate – en inspireert daarmee haar hele buurt

Sommige verhalen zijn zó krachtig dat ze zich vanzelf verspreiden. Niet omdat ze spectaculair zijn, maar omdat ze iets raken dat we allemaal herkennen: de behoefte aan groei, verbinding en betekenis. Dit is zo’n verhaal. Het gaat over een 78-jarige vrouw die haar leven een nieuwe wending gaf door iets onverwachts te proberen — en daarmee een hele gemeenschap wist te inspireren. Haar ervaring laat zien dat het nooit te laat is om te beginnen, en dat zelfs kleine keuzes grote impact kunnen hebben.
De kracht van een hobby
Iedereen heeft wel een bezigheid die rust, plezier of voldoening geeft. Voor de een is dat koken, voor een ander schilderen of tuinieren. Hobby’s vormen een uitlaatklep, een manier om los te komen van de dagelijkse sleur en even helemaal op te gaan in iets dat je zelf kiest. Ze geven ritme, zingeving en vaak ook een gevoel van trots.
De meeste mensen kiezen een hobby die aansluit bij hun persoonlijkheid of fysieke mogelijkheden. Zeker op latere leeftijd ligt de nadruk vaak op rustige, vertrouwde activiteiten. Maar soms zie je iemand die bewust afwijkt van het bekende — iemand die zich niet laat beperken door leeftijd, verwachtingen of gewoontes.
Een bijzondere buurvrouw
In mijn buurt woont een vrouw die daar het levende bewijs van is. Ze is 78 jaar oud, vriendelijk, nuchter en altijd in voor een praatje. Ze woont al jaren in hetzelfde huis, en bijna iedereen kent haar van gezicht. Tot voor kort leidde ze een leven dat je ‘gewoon’ zou kunnen noemen: boodschappen doen, bezoek ontvangen, soms wandelen of een boek lezen.
Maar enkele maanden geleden veranderde er iets. Er verscheen regelmatig een jonge man aan haar deur. Eerst dachten buren dat het misschien een kleinzoon of zorgverlener was, maar dat bleek niet het geval. Wat volgde, was iets dat niemand had verwacht — en dat veel mensen nog lang zal bijblijven.
Een ontmoeting die alles veranderde
Op een zonnige middag stond ze buiten. Niet in haar gebruikelijke kleding, maar in een witte karatekimono. Haar houding was recht, haar blik vastberaden. Ze straalde iets uit wat ik nog niet eerder bij haar had gezien: kracht, zelfvertrouwen en energie.
Nieuwsgierig liep ik op haar af. Haar glimlach was vertrouwd, maar haar verhaal verraste me totaal. Ze vertelde dat ze al jaren interesse had in vechtsporten, maar zichzelf er nooit toe had gezet. “Dat is toch niets voor iemand van mijn leeftijd,” had ze altijd gedacht. Maar die gedachte begon haar juist tegen te staan. Waarom zou leeftijd een reden zijn om iets niet te proberen?
De eerste stappen in de dojo
De jongeman die we steeds zagen, bleek haar persoonlijke trainer te zijn. Hij kwam wekelijks bij haar thuis om haar kennis te laten maken met de basisprincipes van karate: balans, ademhaling, respect, beweging. In het begin was het zwaar. Haar spieren protesteerden, haar evenwicht was zoek. Maar elke week ging het iets beter.
Na een paar lessen begon er iets te veranderen. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ze vertelde dat ze zich sterker voelde — niet alleen in haar lichaam, maar ook in haar hoofd. Ze kon zich beter concentreren, sliep dieper en voelde zich simpelweg gelukkiger. “Voor het eerst in jaren voel ik me écht wakker,” zei ze.
Het effect van beweging op lichaam en geest
Wat haar ervaring bevestigt, is wat wetenschappelijk allang bekend is: beweging is goed voor het brein. Zeker bij ouderen heeft lichaamsbeweging aantoonbare voordelen. Het stimuleert de doorbloeding, verbetert de balans en coördinatie, en verlaagt het risico op vallen. Maar minstens zo belangrijk: het versterkt het zelfvertrouwen en de mentale weerbaarheid.
Voor haar betekende karate meer dan sport. Het werd een middel tot persoonlijke groei, tot zelfontdekking. Ze merkte dat ze meer durfde, beter voor zichzelf opkwam en zich minder liet tegenhouden door angst of onzekerheid. De grenzen die ze jarenlang voor lief had genomen, begonnen te vervagen.
Eén stap buiten je comfortzone
Wat dit verhaal zo bijzonder maakt, is niet alleen dat ze op latere leeftijd een nieuwe hobby begon. Het is vooral de beslissing om uit haar comfortzone te stappen, om iets onbekends te omarmen en te ontdekken dat het haar juist verder bracht dan ze ooit had gedacht.
Het is een boodschap die velen van ons raakt. Hoe vaak stellen we dingen uit omdat we denken dat het “nu niet het moment is”? Of dat we er “te oud”, “te druk” of “niet goed genoeg” voor zijn? Haar verhaal laat zien dat het juist in het onbekende is waar vernieuwing en levenslust te vinden zijn.
Hoe één keuze anderen inspireert
Wat begon als een persoonlijke uitdaging, groeide al snel uit tot een inspiratiebron voor anderen in de buurt. Mensen raakten nieuwsgierig, vroegen haar naar haar ervaringen, en begonnen na te denken over hun eigen dromen en verlangens.
De buurman die al jaren worstelde met zijn gezondheid, schreef zich in voor een wandelgroep. Een jonge moeder besloot eindelijk die cursus tekenen te volgen die ze altijd uitstelde. En zelfs bij de plaatselijke sportclub werd haar verhaal besproken — als voorbeeld dat motivatie sterker is dan leeftijd.
Hobby’s als motor voor verandering
Haar ervaring toont aan dat hobby’s meer zijn dan tijdverdrijf. Ze kunnen het begin zijn van een nieuw hoofdstuk. Ze kunnen structuur geven, hoop brengen, sociale contacten versterken en zelfs bijdragen aan herstel na moeilijke periodes. Vooral bij ouderen spelen hobby’s een belangrijke rol in het behouden van eigenwaarde en zelfstandigheid.
In een tijd waarin we steeds langer leven, is het essentieel dat we blijven groeien — niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en sociaal. Deze 78-jarige vrouw liet zien hoe één beslissing daaraan kan bijdragen.
Wat we van haar kunnen leren
Haar verhaal laat ons iets belangrijks inzien:
-
Leeftijd is geen beperking, tenzij we die zelf geloven.
-
Verandering begint met één kleine stap buiten je vertrouwde omgeving.
-
Nieuwe dingen leren houdt je mentaal jong en verbonden met het leven.
-
Je hoeft niemand te overtuigen, behalve jezelf.
Een uitnodiging aan ons allemaal
Misschien denk je na het lezen van dit verhaal aan die ene hobby die je altijd al wilde proberen. Die cursus die je telkens uitstelde. Die activiteit die spannend voelt, maar ergens toch ook aanlokkelijk. Laat dit verhaal dan het duwtje in de rug zijn dat je nodig had.
Want als een 78-jarige vrouw de stap kan zetten om karate te leren — en daar zó van opbloeit — wat houdt jou dan nog tegen?
Conclusie: Het is nooit te laat voor iets nieuws
Het verhaal van deze bijzondere vrouw herinnert ons eraan dat het leven, op elke leeftijd, ruimte biedt voor groei. Met haar beslissing om op 78-jarige leeftijd een nieuwe sport te leren, inspireerde ze haar omgeving én gaf ze haar eigen leven een frisse impuls.
Of je nu jong bent of al wat ouder: blijf nieuwsgierig. Blijf leren. Blijf bewegen. Want zoals zij ons liet zien, is het nooit te laat om te beginnen met iets wat je hart sneller laat kloppen.

Actueel
Zangeres Sieneke doet walgelijke uitspraken over Suzan & Freek

Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”
Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.
Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode
Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.
In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.
Een stille afstand
Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”
De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.
Een breuk in de familieband?
In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”
Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”
Steun aan anderen, gemis dichtbij
Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.
“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”
Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?
De kracht van een knuffel
Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”
Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”
Geen dreiging, maar een grens
Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”
Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.
Een verhaal dat verder reikt
Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.
Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.
Liefde hoeft geen perfect verleden
Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.
Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.
Hoop op een brug
Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.
Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.
Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid
In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.
Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.
-
Actueel2 weken ago
Freek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop
-
Actueel1 week ago
Freek doet eindelijk zijn kant van het verhaal: ‘Ik blijf vechten en genieten van elk moment’
-
Actueel1 maand ago
Familie neemt in alle rust afscheid van Jonnie Boer: “We gaan je missen, pap”
-
Actueel2 maanden ago
Jutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!
-
Actueel3 maanden ago
Kijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald!
-
Actueel1 maand ago
Isabelle Boer deelt bijzondere jeugdfoto’s van haar vader Jonnie Boer: “Dit zijn de momenten die blijven”
-
Actueel2 maanden ago
Gerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’
-
Actueel2 maanden ago
Broer van bekende Nederlandse zanger komt om bij zwaar ongeluk op de weg