John de Wolf kennen we als een echte vechter. Een robuuste verdediger, recht voor z’n raap, geen man van tranen of drama. Maar nu, op 62-jarige leeftijd, laat hij een heel andere kant van zichzelf zien. Een kant vol verdriet, machteloosheid en pijn. Want zijn moeder lijdt aan Alzheimer, en herkent haar eigen zoon niet meer.

Een strijd zonder uitweg

In interviews spreekt John er openhartig over. Geen stoere praatjes, geen verbloemingen. Gewoon de keiharde waarheid. Zijn moeder, inmiddels 82 jaar oud, is compleet opgegaan in de mist van dementie. “Ze herkent me niet meer,” zegt hij. En je hóórt de pijn in zijn stem.

Als hij bij haar op bezoek gaat en zegt wie hij is, kijkt ze hem met lege ogen aan. “Ik zei: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Maar ze antwoordde: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Een reactie die inslaat als een mokerslag.

De vrouw die hij kende is weg

Volgens John is er nauwelijks nog iets over van de vrouw die hem heeft grootgebracht. “Ze heeft een ander karakter gekregen,” zegt hij. “Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet.” Alsof de buitenkant er nog is, maar de binnenkant verdwenen.

Hij noemt het zelf “mensonterend” om te zien hoe iemand zo aftakelt. “Er zit geen leven meer in haar.” Het is hard, maar eerlijk. En herkenbaar voor velen die een dierbare hebben verloren aan dementie – terwijl die fysiek nog leeft.

De machteloosheid vreet aan hem

Voor een man die op het veld altijd de controle had, die tegenstanders moeiteloos uitschakelde, is dit een situatie waarin hij helemaal niks kan doen. Geen oplossing. Geen plan. Alleen maar toekijken hoe het elke week een stukje slechter gaat.

“Het is zwaar om haar zo te zien. Ik wil haar niet zo zien lijden,” zegt hij. En hij meent het. Je voelt het in alles: John wil helpen, maar weet dat hij machteloos is. En dat vreet aan hem.

Een wrang familieverhaal

Wat het extra pijnlijk maakt: deze situatie is niet nieuw binnen zijn familie. Johns oma had ook Alzheimer. Zijn moeder verzorgde haar destijds, en sprak toen al haar angst uit: “Zo wil ik nooit eindigen. Als het zover komt, geef me dan maar een spuitje.”

Een duidelijke wens, maar helaas nooit vastgelegd. Geen euthanasieverklaring, geen officiële afspraak. En nu ondergaat ze precies wat ze zelf altijd vreesde. “Dat is het wrangste van alles,” zegt John. “Ze wilde dit niet.”

Pleidooi voor euthanasie bij dementie

In interviews pleit hij daarom voor meer ruimte voor euthanasie bij Alzheimer. Niet als verplichting, maar als optie. “In mijn ogen is het een daad van liefde om iemand niet langer te laten lijden,” zegt hij.

Het zet een gevoelige discussie op scherp. Want wanneer is lijden ondraaglijk genoeg? En wie beslist dat? Toch raakt zijn verhaal een snaar. Want veel mensen herkennen de worsteling tussen liefde, loslaten en medeleven.

Hij staat er niet alleen in

Na zijn interview stromen de reacties binnen. Op sociale media, in de brievenbus, via bekenden. Mensen delen hun eigen verhalen. “Mijn vader had precies hetzelfde.” “Mijn vrouw herkende me op het laatst ook niet meer.” “Je bent niet alleen, John.”

Die steun doet hem zichtbaar goed. Maar het verandert niets aan de situatie thuis. Zijn moeder is er nog, maar eigenlijk ook niet. En dát is misschien wel het moeilijkste van alles.

Van voetbalheld naar mantelzorger op afstand

John is niet de man die elke dag aan haar bed zit. Maar de band is sterk. En de machteloosheid voelbaar. Hij weet wat z’n moeder zou willen, maar mag het niet uitvoeren. De wet laat het niet toe.

“Ik snap dat het ingewikkeld is,” zegt hij. “Maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat mensen jarenlang zo moeten aftakelen?” Zijn woorden zijn rauw, eerlijk, en vanuit het hart.

Een dappere oproep

Door zijn verhaal te delen, laat John zich van z’n kwetsbare kant zien. En juist dat maakt indruk. Hij is geen politicus, geen arts, geen activist. Gewoon een zoon die zijn moeder ziet verdwijnen, en daar wat van wil maken.

Zijn oproep is helder: durf het gesprek aan te gaan. Leg wensen vast. Denk na over de toekomst. En laat mensen niet onnodig lijden als ze dat nooit gewild hebben.

Dementie raakt iedereen

Wat Johns verhaal zo krachtig maakt, is dat het herkenbaar is. Alzheimer raakt niet alleen ouderen. Het raakt gezinnen, families, kinderen, partners. Het is een ziekte die langzaam alles wegneemt: je herinneringen, je persoonlijkheid, je mens-zijn.

En precies daarom is het zo belangrijk dat mensen als John dit bespreekbaar maken. Zodat anderen zich gesteund voelen. En zodat we als maatschappij beter leren omgaan met deze sluipende vijand.

Een sportman met een hart

John de Wolf stond bekend om z’n harde tackles en onverzettelijkheid. Maar nu toont hij misschien wel zijn grootste kracht: kwetsbaarheid. Hij durft zijn verdriet te tonen, zijn twijfels, zijn frustratie. En dat maakt hem menselijker dan ooit.

Het is makkelijk om te juichen voor een speler in topvorm. Maar het is pas echt indrukwekkend als iemand in moeilijke tijden z’n verhaal deelt, voor anderen.

Wat kunnen we doen?

John roept mensen op om te praten over de dood. Over wensen, over grenzen, over hoe je je leven zou willen afronden als het zover komt. Niet als eng onderwerp, maar als iets wat erbij hoort. Want juist door open te zijn, kun je voorkomen dat iemand eindigt op een manier die hij of zij nooit wilde.

Hij zegt het simpel: “Het is liefde als je iemand dat kunt besparen.”

---

Conclusie: een held in een heel andere strijd

John de Wolf vecht nu geen duels meer uit op het gras, maar met gevoelens van verdriet, onmacht en liefde. Zijn verhaal is pijnlijk, eerlijk en waardevol. En het raakt.

Zijn moeder mag dan haar zoon niet meer herkennen, maar hij vergeet haar geen seconde. En door zijn woorden krijgt deze stille tragedie een stem. Een stem die gehoord moet worden. Want dementie is niet alleen een ziekte van de geest – het is een slagveld voor iedereen die erbij betrokken is.