Actueel
Zieke Martin Gaus doet emotionele onthulling: ‘Mijn lichaam wil niet meer meewerken’

Martin Gaus
Martin Gaus is al tientallen jaren een vertrouwde naam in Nederland. Iedereen die van honden houdt, kent zijn gezicht, zijn stem én zijn onmiskenbare kennis over dierengedrag. Hij hielp talloze baasjes met duidelijke adviezen, gaf les op televisie, schreef boeken en bouwde een indrukwekkend netwerk van hondenscholen op. Maar de bekende dierenvriend laat nu een andere kant van zichzelf zien. Een kant die raakt. In een recent interview vertelt hij openhartig over hoe het met hem gaat — en dat is niet altijd makkelijk.
Op 80-jarige leeftijd merkt Gaus dat zijn lichaam hem steeds vaker beperkt. In zijn eigen woorden: “Mijn lichaam wil niet meer meewerken.” Een uitspraak die binnenkomt bij zijn fans, juist omdat hij er zelden zoveel over deelt.
Bekend van tv en van betekenis voor velen
Wie is er niet groot mee geworden? Van het programma Martin Gaus Show tot zijn bekende dierenboeken: Gaus werd hét gezicht van verantwoord omgaan met honden. Zijn rustige benadering, praktische uitleg en warme uitstraling maakten hem populair bij jong en oud. Waar velen hem vooral herinneren van televisie, is hij in de praktijk ook jarenlang actief geweest als opleider van hondentrainers en gedragsexperts.
Achter dat succesvolle publieke leven gaat een mens schuil die, net als iedereen, te maken krijgt met de jaren die tellen. En dat deelt hij nu op eerlijke en inspirerende wijze.
Terugblik én nieuwe uitdagingen
In een interview met weekblad Story vertelde Gaus dat hij onlangs opnieuw een ziekenhuisbezoek achter de rug heeft. Hij sprak kalm en zonder drama, maar liet wel doorschemeren dat hij zijn gezondheid serieus moet nemen. Hoewel de situatie onder controle is, ziet hij dit als een moment om open te zijn over hoe hij zich voelt. En dat is bewonderenswaardig.
Zijn terugblik op eerdere momenten in zijn leven maakt indruk. Hij noemt zelf dat hij verschillende gezondheidsmomenten heeft doorgemaakt die hem aan het denken zetten. Toch kijkt hij vooral vooruit, met een positieve houding en een groot hart voor alles wat hem dierbaar is.
Een boek vol herinneringen
Martin werkt al enige tijd aan zijn memoires. Een boek waarin hij terugblikt op zijn leven, zijn passie voor dieren en de mensen die hem onderweg hebben geraakt. In een eerder interview met Volkskrant Magazine vertelde hij dat het schrijven langzaam gaat, maar dat hij zich er volledig op wil richten.
“Ik zit op pagina 200,” zei hij toen. “Maar ik wil door, want ik heb nog zoveel te vertellen.” Het boek is voor hem geen prestigeproject, maar een persoonlijk document. Hij wil iets nalaten dat anderen kan inspireren. En gezien de enorme impact die hij in zijn carrière al heeft gehad, kijken velen reikhalzend uit naar het resultaat.
Geen behoefte aan een groot feest
Op eerste kerstdag vierde Martin Gaus zijn 80e verjaardag. Voor velen een reden om groots uit te pakken, maar Gaus bleef liever dicht bij zichzelf. In een interview liet hij weten dat hij geen liefhebber is van uitgebreide feestjes. “Geef mij maar gewoon oprechte momenten met mensen die ik liefheb,” gaf hij aan. En dat typeert hem: nuchter, eerlijk en altijd met het hart op de juiste plek.
Toch werd hij onlangs wél in het zonnetje gezet tijdens het Animal Event in Beekse Bergen. Daar werd hij verrast door oud-cursisten en bewonderaars die hem wilden bedanken. Voor de hulp, de kennis, maar vooral voor zijn menselijkheid. Het raakte hem zichtbaar. “Dat mensen zeggen dat ik iets voor ze heb betekend, doet me heel veel,” zei hij ontroerd.
Dagelijkse dingen worden lastiger
In het gesprek met Story vertelde Martin Gaus ook over de kleine, dagelijkse dingen die nu meer moeite kosten. Dingen die ooit vanzelfsprekend waren, zoals aankleden of even wandelen, vragen nu meer tijd en energie. Toch praat hij er niet met frustratie over, maar met realisme. Hij benoemt het, maar laat zich er niet door uit het veld slaan.
Wat opvalt, is dat hij zich vooral richt op wat wél kan. Zijn geest is helder, zijn gevoel voor humor nog altijd aanwezig, en zijn wens om bij te dragen blijft groot. Hij laat zien dat ook in deze levensfase nieuwe inzichten en waardevolle momenten ontstaan.
Een leven dat veel heeft betekend
Martin Gaus is niet alleen beroemd geworden door televisie. Hij is een pionier op het gebied van dierengedrag, en zijn invloed is vandaag de dag nog steeds voelbaar. Hij bracht dierenwelzijn op de kaart, lang voordat het een breed gedragen thema was. Dankzij zijn inzet leerden mensen niet alleen beter communiceren met hun hond, maar ook geduld, aandacht en respect.
Zijn hondenscholen, boeken en optredens op tv zijn slechts een deel van zijn nalatenschap. Zijn grootste impact ligt in de manier waarop hij mensen heeft geholpen met vertrouwen, liefde en begrip voor hun huisdieren. En dat is iets wat generaties lang blijft hangen.
Een eerlijke blik op ouder worden
In een tijd waarin veel mensen proberen ouder worden weg te stoppen, laat Gaus juist zien dat het bespreekbaar mag zijn. Niet vanuit somberheid, maar vanuit eerlijkheid. Hij laat zien dat het oké is om toe te geven dat het leven verandert. En dat daarin ook veel kracht zit.
Hij kiest ervoor om zijn verhaal te delen. Niet om medelijden op te roepen, maar om te inspireren. Om te laten zien dat je ook op latere leeftijd nog steeds een verschil kunt maken, kunt groeien en betekenis kunt geven.
Hoopvol en betrokken
Wat opvalt in elk interview, is zijn positieve houding. Ondanks alle veranderingen in zijn gezondheid blijft hij betrokken, geïnteresseerd en gemotiveerd. Hij volgt de actualiteit, blijft in contact met zijn cursisten en hoopt zijn boek af te maken als blijvend eerbetoon aan een rijk gevuld leven.
Gaus gelooft nog altijd in verbinding, in leren van elkaar en in het delen van ervaringen. En precies dat maakt hem nog steeds een belangrijke stem in het publieke debat — niet alleen over dieren, maar over menselijkheid en omgaan met het leven zelf.
Een inspirerend voorbeeld
Martin Gaus is een voorbeeld voor velen. Niet alleen door zijn carrière, maar vooral door wie hij is als mens. Open, nuchter, zorgzaam en krachtig in zijn kwetsbaarheid. Hij laat zien dat ouder worden ook een tijd kan zijn van verdieping, verbinding en reflectie.
Zijn openheid over zijn gezondheid en zijn wens om zijn verhaal te delen maken hem alleen maar waardevoller. Het is een herinnering aan hoe belangrijk het is om te blijven vertellen, blijven verbinden en blijven geloven in de kracht van persoonlijke verhalen.
Conclusie
Martin Gaus laat met zijn woorden en daden zien dat je ook in een nieuwe levensfase nog volop van betekenis kunt zijn. Zijn uitspraak – “Mijn lichaam wil niet meer meewerken” – is geen einde, maar een nieuw begin. Een moment van openheid, van menselijkheid, en van echte inspiratie.
Zijn fans blijven hem steunen. Niet alleen om wat hij heeft gedaan, maar vooral om wie hij is: een betrokken, liefdevolle en integere man. En of het nu via zijn boek, een ontmoeting of een herinnering is — Martin Gaus blijft geliefd in het hart van Nederland.
Ben jij ook geraakt door zijn verhaal? Deel jouw herinnering of boodschap aan Martin Gaus in de reacties. ❤️

Actueel
Mijn ouders zeggen dat ze “te groot” voor me is—maar ze weten niet wat ik nu ga doen

De eerste ontmoeting met mijn ouders: over liefde, oordeel en het vinden van je eigen stem
Afgelopen zondag stond in het teken van een mijlpaal die voor veel stellen herkenbaar is: het moment waarop ik mijn verloofde, Mallory, voor het eerst meenam naar mijn ouders. Een ontmoeting waar je naar uitkijkt, maar waar je ook een beetje zenuwachtig voor bent. Niet omdat ik twijfelde aan mijn relatie, integendeel. Maar wel omdat ik wist hoe sterk mijn ouders vasthouden aan hun eigen opvattingen over wat ‘past’, vooral als het gaat om relaties.
Ik wilde hen laten zien wie Mallory écht is. Hoe ze me laat lachen, me kalmeert als ik pieker, en me stimuleert om een betere versie van mezelf te zijn. Ze is mijn partner, mijn anker en mijn toekomst. Toch voelde ik bij voorbaat dat de dag er één zou worden van blikken tussen de regels, van beleefdheden met scherpe randjes. En dat klopte.
Een vrouw die binnenkomt met licht
Mallory is niet iemand die je makkelijk over het hoofd ziet. Ze heeft een krachtige uitstraling die mensen doet opkijken. Lang, met brede schouders en prachtig platina blond haar dat glanst in het zonlicht. Haar stijl is eigenzinnig, en ze past niet in de standaardplaatjes die modetijdschriften voorschrijven. Maar daar hou ik juist van. Haar schoonheid zit niet in ‘passen in de norm’, maar in haar zelfverzekerdheid, haar warmte en de manier waarop ze iedereen om zich heen laat voelen dat ze gezien worden.
Ze is attent, gevoelig en opmerkzaam. Ze voelt aan wanneer ik ruimte nodig heb, wanneer ik overprikkeld ben of juist behoefte heb aan een grapje. Ze ziet dingen die anderen missen — kleine signalen, nuance, gevoel. En dat maakt haar voor mij zo bijzonder.
De spanning aan tafel
Toen we aankwamen bij mijn ouders, voelde ik het meteen: de spanning die tussen woorden in hing. Mijn moeder begroette Mallory met een glimlach, maar haar ogen waren afgemeten. Mijn vader knikte beleefd, maar vermeed verder oogcontact. We gingen aan tafel, het eten stond klaar, het gesprek kwam op gang. Maar alles voelde… gecontroleerd. Alsof we een toneelstuk opvoerden waarin iedereen zijn tekst uit het hoofd kende, maar niemand écht contact maakte.
Mallory bleef kalm, vriendelijk. Ze stelde vragen, vertelde over haar werk als ontwerper, over haar liefde voor schilderen en de plannen die we samen hadden voor de tuin. Maar de reacties van mijn ouders bleven kort. Geïnteresseerd op het oppervlak, maar zonder echte nieuwsgierigheid. Een dunne beleefdheid die voelde als een glazen wand tussen hen en haar.
Tussen de gangen door: oordeel in een fluistering
Toen Mallory even naar buiten liep om een telefoontje te plegen, boog mijn moeder zich naar me toe. Alsof ze al een tijdje op dit moment had gewacht.
“Ben je zeker van je keuze?” fluisterde ze. “Ze is wel erg… groot voor jou. Jij bent een tenger mannetje. Past dat wel?”
Mijn vader sloot zich erbij aan en begon over ‘evenwicht in een relatie’, en hoe belangrijk het is om iemand te kiezen die ‘aansluit bij je levensstijl en toekomstbeeld’. Ze zeiden het zacht, zonder woede. Maar de boodschap sneed.
Ze spraken niet met openheid of nieuwsgierigheid, maar met oordeel. Niet omdat ze Mallory niet aardig vonden — dat denk ik oprecht niet — maar omdat ze niet past in hun verwachtingspatroon. En dat raakte me dieper dan ik had gedacht.
Wat ze niet zien
Ik zei niets. Niet omdat ik geen woorden had, maar omdat ik op dat moment overspoeld werd door herinneringen aan alles wat Mallory voor mij betekent. Aan de briefjes in mijn jaszakken, haar zachte aanrakingen als ik pieker, haar oprechte belangstelling in mijn ideeën, dromen en twijfels. Aan haar geduld wanneer ik mezelf even kwijt ben. Aan haar vastberadenheid om samen een thuis te bouwen, hoe dat er ook uitziet.
Ze heeft mijn leven lichter gemaakt. Niet door grote daden, maar door er te zijn. Elke dag weer. En ik wist: dat is liefde. Echte liefde.
Twijfels en moed
Die avond, terug in ons eigen huis, lag ze naast me in bed. Haar ademhaling was rustig, haar gezicht ontspannen. Ik keek naar het plafond en hoorde de stemmen van mijn ouders nog in mijn hoofd. Maar daaronder klonk iets luider: de overtuiging dat ik geen bevestiging nodig heb van wie dan ook om te weten wat goed voelt.
De liefde die ik met Mallory heb, verdient geen verdediging. Ze verdient bescherming. Niet tegen mijn ouders, maar tegen de twijfel die ontstaat als je blijft zwijgen.
De kracht van kleine gebaren
De volgende ochtend werd ik wakker van de geur van pannenkoeken. Mallory stond in de keuken, haar grijze joggingbroek vol verfvlekken — herinneringen aan onze zelfgeschilderde woonkamer. “Trek je warme sokken aan,” zei ze, “het is fris vandaag.” Een simpel zinnetje. Maar het raakte me.
In die kleine gebaren zit de essentie van wie zij is. Zorgzaam, warm, met oog voor de ander. En toen besefte ik: zij is precies goed zoals ze is. Voor mij. En ik ben klaar om dat luidop te zeggen.
Mijn stem, mijn keuze
Binnenkort ga ik opnieuw het gesprek aan met mijn ouders. Niet om hen te overtuigen, maar om mijn eigen waarheid uit te spreken. Dat Mallory en ik samen een pad bewandelen. Dat hun zorgen mogen bestaan, maar dat ze mijn keuze niet hoeven te bepalen.
Want ik ben geen kind meer. Ik ben een man die weet wat hij wil. En wat ik wil, is een leven vol wederzijds respect, liefde zonder voorwaarden, en een thuis dat gebouwd is op echtheid — niet op maatstaven van anderen.
Wat ik geleerd heb
-
Ware liefde laat zich niet vangen in normen, maten of verwachtingen. Ze groeit vanuit echtheid.
-
Familie is belangrijk, maar je eigen geluk verdient ook een plek aan tafel.
-
Oordelen zeggen vaak meer over degene die ze uitspreekt dan over degene die ze betreffen.
-
Moed zit in het kiezen voor jezelf, ook als dat botst met wat vertrouwd is.
-
Liefde gaat niet over wat anderen zien, maar over wat jij voelt — in de stiltes, in de glimlach, in de kleine dingen.
Liefde vraagt niet om
perfectie. Ze vraagt om keuze. En ik kies voor haar — elke dag
opnieuw.
Laat me in de reacties weten: herken jij je in dit verhaal? Heb jij
ooit moeten kiezen tussen familieverwachtingen en je eigen
geluk?
-
Actueel2 weken ago
Freek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop
-
Actueel1 week ago
Freek doet eindelijk zijn kant van het verhaal: ‘Ik blijf vechten en genieten van elk moment’
-
Actueel1 maand ago
Familie neemt in alle rust afscheid van Jonnie Boer: “We gaan je missen, pap”
-
Actueel2 maanden ago
Jutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!
-
Actueel3 maanden ago
Kijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald!
-
Actueel1 maand ago
Isabelle Boer deelt bijzondere jeugdfoto’s van haar vader Jonnie Boer: “Dit zijn de momenten die blijven”
-
Actueel2 maanden ago
Broer van bekende Nederlandse zanger komt om bij zwaar ongeluk op de weg
-
Actueel2 maanden ago
Gerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’