Kun jij je voorstellen dat je op straat wordt aangesproken door iemand die ervan overtuigd is dat jij een oude bekende bent? Of dat je ineens geconfronteerd wordt met een foto van iemand die zó op jou lijkt, dat je begint te twijfelen aan je eigen identiteit? Precies dat fenomeen staat centraal in het indrukwekkende fotoproject I’m not a look-alike van de Canadese fotograaf François Brunelle.

Tien jaar lang zoeken naar dubbelgangers

Brunelle heeft meer dan tien jaar gewerkt aan zijn internationale kunstproject, waarin hij mensen portretteert die geen enkele familieband met elkaar hebben, maar die toch verbijsterend veel op elkaar lijken. Het project begon als een persoonlijke fascinatie en groeide uit tot een wereldwijd fenomeen dat inmiddels duizenden mensen inspireert en verbaast.

De portretten die Brunelle heeft gemaakt, zijn stuk voor stuk adembenemend. Mensen met verschillende achtergronden, leeftijden en nationaliteiten blijken soms zó veel op elkaar te lijken dat het nauwelijks te geloven is dat ze genetisch niets met elkaar te maken hebben.

Wat betekent identiteit eigenlijk?

Met zijn werk stelt Brunelle een belangrijke vraag: Wat is identiteit eigenlijk? Is het wat we zien in de spiegel? Is het bepaald door onze genen, of door hoe anderen ons waarnemen? Zijn we uniek, of zijn er misschien meerdere versies van onszelf verspreid over de wereld?

Door onbekenden naast elkaar te zetten die als twee druppels water op elkaar lijken, daagt hij kijkers uit om hun opvattingen over individualiteit, afkomst en zelfbeeld te heroverwegen.

Visuele impact: zwart-wit als stijlmiddel

Alle foto’s in I’m not a look-alike zijn bewust in zwart-wit geschoten. Brunelle gebruikt deze stijl niet alleen om een tijdloos karakter aan zijn werk te geven, maar ook om de focus volledig op de gezichten te leggen. Zonder afleiding van kleur, kleding of achtergrond, wordt de gelijkenis tussen de twee personen in elke foto nog intenser voelbaar.

Het resultaat is een reeks krachtige portretten die iets universeels uitstralen. Elke foto vertelt een verhaal, niet door middel van woorden, maar via blik, houding en visuele echo’s tussen mensen die elkaar soms pas net hebben ontmoet.

Geen familie, toch verbonden

Wat het project nog bijzonderder maakt, is dat veel van de mensen op de foto’s elkaar voor de fotosessie nog nooit eerder hadden gezien. Ze werden bij elkaar gebracht door de fotograaf zelf, na een lange zoektocht naar visuele gelijkenissen. Sommige van hen wonen zelfs aan de andere kant van de wereld.

En toch is er vaak sprake van een onmiddellijke klik. Velen geven aan zich op een vreemde manier verbonden te voelen met hun ‘dubbelganger’. Het roept vragen op over hoe diep uiterlijke kenmerken kunnen reiken in ons gevoel van verwantschap en herkenning.

Wereldwijde media-aandacht

Het project kreeg veel internationale aandacht van onder andere BBC, CNN, The Guardian en National Geographic. Ook op sociale media zijn de beelden viraal gegaan. Mensen van over de hele wereld reageren verbaasd, soms met foto’s van hun eigen ‘dubbelgangers’ die ze spontaan tegenkwamen.

Er is inmiddels zelfs een interactieve website waarop mensen hun eigen gelijken kunnen zoeken en aanmelden voor toekomstige fotosessies. Dit versterkt het gemeenschapsgevoel rondom het project en toont aan hoe universeel deze visuele verwondering is.

Wetenschappelijke interesse in look-alikes

Naast de artistieke waarde heeft het werk van François Brunelle ook wetenschappers geïnspireerd. Onderzoekers van genetica, gedragswetenschappen en psychologie zijn geïnteresseerd in hoe mensen die totaal niet verwant zijn toch zó veel op elkaar kunnen lijken.

Sommige studies suggereren dat bepaalde gezichtskenmerken simpelweg vaker voorkomen in combinatie, terwijl anderen wijzen op ‘genetische toevalligheden’ of gedeelde evolutionaire achtergronden als mogelijke verklaringen.

De impact op deelnemers

Voor de mensen die deelnamen aan het project, is het vaak een transformatieve ervaring. Sommigen voelden zich jarenlang ‘anders’ of uniek in negatieve zin, maar voelden zich ineens begrepen of herkend bij het zien van hun look-alike.

Anderen vonden het juist verwarrend of zelfs emotioneel confronterend. Want als er iemand is die eruitziet zoals jij – maar een totaal ander leven leidt – wat zegt dat dan over wie jij bent?

Brunelle’s portretten zijn dus meer dan alleen visueel indrukwekkend. Ze raken aan diep menselijke thema’s zoals eenzaamheid, herkenning, zelfbeeld en verbondenheid.

Herkenbaarheid in een wereld vol verschillen

In een wereld die steeds meer focust op verschillen – van afkomst tot overtuiging – laat dit project juist zien hoe veel mensen op elkaar lijken, letterlijk én figuurlijk. Het herinnert ons eraan dat onderhuids veel meer overeenkomsten schuilen dan we op het eerste gezicht denken.

Door deze gelijkenissen te vieren zonder de mensen zelf in hokjes te plaatsen, nodigt het project uit tot meer empathie, begrip en nieuwsgierigheid naar ‘de ander’.

Kun je jouw look-alike vinden?

Met de groeiende database en wereldwijde aandacht is de kans steeds groter dat mensen hun dubbelganger ontdekken. Er zijn zelfs verhalen van mensen die via het project langdurige vriendschappen hebben opgebouwd met hun look-alike.

Brunelle moedigt geïnteresseerden aan om hun portret op te sturen als ze denken dat ze op iemand anders lijken. Zijn doel is om het project verder uit te breiden met nog meer duo’s uit verschillende landen, culturen en leefstijlen.

Exposities en toekomstplannen

De fotoserie is op verschillende plekken in de wereld geëxposeerd, waaronder in Montreal, Parijs, Berlijn en Amsterdam. Bezoekers reageren steevast verbaasd en gefascineerd. De meeste mensen blijven minutenlang staren naar elk portret, zoekend naar subtiele verschillen en gelijkenissen.

Brunelle heeft aangegeven dat hij voorlopig nog niet stopt met het project. Zolang er nieuwe look-alikes te vinden zijn, blijft hij op pad om ze te portretteren.

Conclusie: een spiegel voor de mensheid

Het project I’m not a look-alike is veel meer dan een verzameling bijzondere foto’s. Het is een spiegel die ons uitnodigt om na te denken over wie we zijn, hoe we naar anderen kijken, en hoe diep de schijnbare verschillen werkelijk gaan.

François Brunelle heeft met zijn werk een visuele taal ontwikkeld die iedereen begrijpt – ongeacht cultuur of achtergrond. In een wereld waarin identiteit steeds vaker wordt besproken, biedt zijn werk een nieuwe, verrassende invalshoek.

Misschien lopen er wel tientallen versies van ons rond op aarde. En misschien, heel misschien, is dat niet iets om bang voor te zijn, maar juist om te koesteren.