Actueel
Dit waren de laatste woorden van Daniëlle van ’t Schip aan haar dochter Estelle
Estelle van ’t Schip over haar moeder Daniëlle: “Ik leef voort in jou”
Bijna twee jaar na het verlies van haar moeder Daniëlle van ’t Schip blikt dochter Estelle van ’t Schip in een openhartig gesprek met LINDA. terug op de laatste periode die ze samen doormaakten. Ze vertelt over hun hechte band, de laatste woorden van haar moeder en hoe r0uw haar leven blijvend heeft veranderd.
Een familie vol muziek en sport
Daniëlle van ’t Schip werd in 1968 geboren als dochter van Willeke Alberti en Joop Oonk. Muziek stroomde door haar aderen, maar haar leven kreeg een andere wending toen ze trouwde met John van ’t Schip, de bekende voetballer en coach.
Samen kregen ze twee kinderen: zoon Alexander en dochter Estelle. Het gezin leidde een leven dat in het teken stond van sport, reizen en familiebanden. Voor Estelle was haar moeder niet alleen een ouderfiguur, maar ook een vertrouwenspersoon en vriendin.
Een ingrijpende diagnose
Enkele jaren geleden maakte Daniëlle bekend dat er kwaadaardige tumoren bij haar waren gevonden. Niet veel later werd duidelijk dat het ging om uitgezaaide endeldarmk*nker in stadium vier.
Het nieuws was verwoestend voor de familie, maar Daniëlle zelf bleef, zo vertelt Estelle, verrassend positief en krachtig. Ze koos ervoor om ondanks alles te leven vanuit liefde en licht, en die houding werkte aanstekelijk op de mensen om haar heen.
“Mijn moeder bleef altijd zoeken naar de mooie dingen, zelfs in de donkerste dagen,” zegt Estelle. “Dat bewonder ik tot op de dag van vandaag.”
10 oktober 2023: het afscheid
Op 10 oktober 2023 kwam er een einde aan de strijd die Daniëlle had geleverd. Voor haar kinderen en haar man John was het een moment dat een diepe leegte achterliet.
Estelle vertelt in het interview dat ze nog altijd dagelijks met het verlies bezig is: “Het dwingt je om stil te staan en echt te voelen. Je gaat door allerlei fases heen: boosheid, ongeloof, verdriet. Het stopt nooit echt.”
EMDR als hulpmiddel
Omdat de laatste momenten met haar moeder zo intens waren, besloot Estelle hulp te zoeken. Ze volgde EMDR-therapie (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), een methode die wordt gebruikt om de emotionele lading van traumatische ervaringen te verminderen.
“Je moeder haar laatste adem zien uitblazen is traumatisch,” vertelt ze. “Ik heb EMDR nodig gehad om dat een beetje te kunnen verwerken.”
Het hielp haar stap voor stap de herinnering minder scherp te maken, al blijft het verdriet onverminderd aanwezig.
Het blijvende verdriet van r0uw
In haar verhaal benadrukt Estelle dat r0uw niet iets is dat je “een plek geeft”, zoals mensen vaak goedbedoeld zeggen. “R0uw is overvallen worden door blijvend verdriet. Het stopt niet. Ik zal de d00d van mijn moeder nooit een plek kunnen geven, maar het verdriet draag ik altijd bij me. Tot mijn eigen d00d.”
Die woorden zijn rauw en eerlijk, maar tonen ook haar realistische kijk. R0uw is voor haar geen afgerond hoofdstuk, maar een metgezel die altijd blijft.
Opnames van gesprekken
Om iets tastbaars te bewaren besloot Estelle, samen met haar moeder, gesprekken op te nemen in de laatste periode. Zo zou ze haar stem altijd bij zich houden, ook na haar heengaan.
“Het idee dat ik haar stem kon blijven horen, gaf me rust,” vertelt Estelle. “Het zijn kleine fragmenten, maar ze betekenen alles.”
Deze keuze hielp haar om de band met haar moeder ook na haar 0verlijden levend te houden.
De laatste woorden
Tijdens die gesprekken sprak Daniëlle woorden die Estelle tot op de dag van vandaag bij zich draagt. Haar laatste boodschap was kort, maar krachtig:
“Ik leef voort in jou.”
Voor Estelle waren dat destijds woorden die ze niet volledig kon begrijpen. “Ik wist niet precies wat ze bedoelde, maar nu zie ik het in alles terug. In hoe ik naar het leven kijk, hoe ik liefheb, hoe ik zorg voor anderen. Ze leeft voort in mij, in wie ik ben.”
De invloed van Daniëlle’s positiviteit
Wie Daniëlle kende, weet dat ze tot het einde hoopvol en positief bleef. Die houding heeft Estelle sterk beïnvloed. “Mijn moeder leerde me om liefde boven alles te plaatsen. Zelfs in moeilijke tijden koos ze ervoor om te vertrouwen op het goede. Dat probeer ik nu ook te doen.”
Estelle ziet dat haar moeder niet alleen voortleeft in herinneringen, maar ook in de waarden en lessen die zij heeft meegegeven. “Als ik glimlach om iets kleins, hoor ik haar stem bijna zeggen: zie je wel, er is altijd iets moois.”
Het effect op het gezin
Voor vader John en broer Alexander is het gemis minstens zo groot. Toch voelt Estelle dat de familie hechter is geworden. “We houden elkaar vast. Mijn moeder zou niets liever hebben gewild dan dat we samen sterk blijven.”
De band met haar oma Willeke Alberti is eveneens een steunpilaar. Willeke verloor niet alleen haar dochter, maar zag ook hoe haar kleinkinderen een van de moeilijkste periodes uit hun leven doormaakten. “Mijn oma is een rots,” zegt Estelle.
Leren leven met verlies
Twee jaar later zoekt Estelle nog steeds naar manieren om haar leven vorm te geven. Ze werkt, ze lacht, ze geniet van mooie momenten, maar het verlies blijft voelbaar.
“Het leven gaat door, maar het is anders,” zegt ze. “Ik denk vaak: wat zou mama zeggen, wat zou ze doen? Dat geeft me richting.”
Ze gelooft dat r0uw ook iets kan brengen: meer bewustzijn, meer verbinding en een groter vermogen om de kleine dingen te waarderen.
Het belang van openheid
Door haar verhaal te delen, hoopt Estelle anderen te helpen die met verlies kampen. Ze benadrukt dat het oké is om verdrietig te zijn, en dat r0uw geen eindpunt kent.
“Mensen vragen soms of ik het al een plek heb gegeven. Maar dat kan niet. En dat hoeft ook niet. Het mag er gewoon zijn.”
Die eerlijkheid maakt haar verhaal herkenbaar voor velen die een geliefde hebben verloren.
Een boodschap van liefde
De laatste woorden van Daniëlle – “Ik leef voort in jou” – vormen de kern van Estelle’s verhaal. Het is een boodschap die laat zien dat liefde sterker kan zijn dan afscheid.
Voor Estelle zijn die vijf woorden nu een kompas in haar dagelijks leven. “Ze zitten in alles wat ik doe. Ze geven me kracht om verder te gaan en tegelijk de verbinding met haar te voelen.”
Conclusie
Het verhaal van Estelle van ’t Schip is er een van verdriet én liefde. Bijna twee jaar na het verlies van haar moeder Daniëlle is de pijn nog steeds intens, maar de herinneringen en lessen die ze van haar meekreeg, geven richting.
Door open te spreken over trauma, r0uw en de kracht van laatste woorden, laat Estelle zien hoe je ondanks verlies een weg kunt vinden. Haar verhaal is niet alleen een eerbetoon aan haar moeder, maar ook een steun voor iedereen die te maken krijgt met afscheid.
Key-points
-
Estelle van ’t Schip blikt terug op het verlies van haar moeder Daniëlle.
-
Daniëlle bleef tot het einde positief ondanks haar z!ekte.
-
Estelle volgde EMDR-therapie om traumatische herinneringen te verwerken.
-
R0uw ziet zij niet als iets wat je “een plek geeft”, maar als blijvend verdriet.
-
Ze nam gesprekken met haar moeder op om haar stem te bewaren.
-
Daniëlle’s laatste woorden waren: “Ik leef voort in jou.”
-
Estelle draagt deze boodschap nu als leidraad in haar leven.
Romy deelt emotionele video na eerste werkdag: “Ik ben helemaal kapot”
Voor veel jongeren is het een
herkenbaar scenario: na school of studie begint het échte werkende
leven. De overgang van vrije dagen en onregelmatige roosters naar
een vaste baan van acht uur per dag kan echter zwaarder vallen dan
verwacht.
Dat ondervond ook Romy, die onlangs haar allereerste dag in loondienst
achter de rug had en daar zichtbaar door geëmotioneerd raakte.
Van schoolbanken naar werkvloer: een grote stap
Het idee is voor de meesten
duidelijk: je gaat naar school, kiest een vervolgopleiding en vindt
daarna een baan die bij je past.
Maar de praktijk is vaak ingewikkelder. Niet iedereen vindt direct
een passende baan of ontdekt dat een vaste werkweek toch heel
anders voelt dan verwacht.
Voor jongeren die gewend zijn aan flexibele roosters of vakantiewerk kan de eerste volledige werkdag voelen als een enorme verandering. De vermoeidheid, het vroege opstaan en het wennen aan een nieuwe omgeving vragen veel energie.
De emotionele eerste dag van Romy
Romy besloot haar ervaring te
delen via een korte video op social media.
Met een vermoeid gezicht en tranen in haar ogen zei ze:
“Dag één in loondienst… en ik ben helemaal kapot. En ik moet nog naar huis.”
De opmerking kwam niet alleen luchtig over; de emotie was duidelijk voelbaar. Ze sloot af met de vraag die veel kijkers deed glimlachen maar ook meeleven:
“Dit kan toch niet de bedoeling zijn?”
De beelden tonen hoe groot de overgang kan zijn voor iemand die net begint met een vaste baan.
Van enthousiasme naar realiteit
Veel jongeren beginnen vol
goede moed aan hun eerste werkdag. Het vooruitzicht van een vast
inkomen en een nieuwe routine klinkt aantrekkelijk.
Toch kan de eerste dag tegenvallen: nieuwe collega’s, veel nieuwe
informatie en het gevoel dat er direct moet worden gepresteerd.
Bij Romy sloeg de vermoeidheid snel toe. Na acht uur werken voelde ze zich zo uitgeput dat ze haar emoties niet kon verbergen. Haar video laat zien dat zo’n eerste dag vaak meer vraagt dan verwacht.
Reacties op social media: humor en herkenning
De video werd veel gedeeld en
riep uiteenlopende reacties op.
Sommigen reageerden met een knipoog en wezen op hun eigen eerste
werkdag: “Wacht maar tot je
een week achter de rug hebt!”
Anderen toonden juist begrip en deelden dat ook zij na hun eerste
dag doodmoe waren.
De mix van humor en empathie maakte dat het fragment snel viral ging. Het werd een gespreksonderwerp over de kloof tussen verwachtingen en de realiteit van een werkweek.
Waarom de eerste dagen zo zwaar zijn
Arbeidsdeskundigen leggen uit dat vermoeidheid bij de start van een nieuwe baan heel normaal is. Het lichaam en de geest moeten wennen aan een ander ritme, nieuwe taken en langere concentratieperiodes.
Daarbij komt de spanning om nieuwe indrukken te verwerken en goed te willen presteren. Deze combinatie kan ervoor zorgen dat starters zich na één dag al uitgeput voelen.
Tips voor een soepele start in loondienst
Om de overgang gemakkelijker te maken, geven coaches en HR-professionals enkele adviezen:
-
Neem voldoende rust vooraf: probeer de dagen voor de eerste werkdag op tijd te slapen.
-
Plan geen drukke activiteiten na het werk: gun jezelf tijd om bij te komen.
-
Eet gezond en drink genoeg water: energiepeil schommelt minder als je goed voor jezelf zorgt.
-
Stel vragen op het werk: zo voorkom je onnodige stress.
-
Geef jezelf tijd: het duurt vaak enkele weken voor je gewend bent aan het nieuwe ritme.
Deze praktische tips helpen niet alleen starters zoals Romy, maar ook iedereen die van baan wisselt.
Een herkenbaar generatiegesprek
Romy’s video heeft ook een bredere discussie losgemaakt. Oudere generaties reageerden met opmerkingen als “Wij deden dit vroeger zonder te klagen”, terwijl jongere kijkers zich juist herkenden in het gevoel dat de eerste werkweek overweldigend kan zijn.
Het fragment laat zien dat er vaak een generatieverschil is in hoe men naar werk kijkt. Toch kan dit gesprek leiden tot meer begrip tussen collega’s van verschillende leeftijden.
De balans tussen werk en welzijn
Steeds meer werkgevers zien in
dat een goede start cruciaal is voor het welzijn van nieuwe
medewerkers.
Door starters rustig te laten wennen en aandacht te besteden aan
een warm welkom, kan de overgang soepeler verlopen en neemt de kans
op uitval of stress af.
Romy’s ervaring benadrukt dat naast professionaliteit ook empathie op de werkvloer belangrijk is. Een eerste dag vol nieuwe indrukken kan immers mentaal en fysiek zwaar zijn.
Leren van Romy’s ervaring
Hoewel Romy’s video een vleugje humor heeft, zit er een serieuze boodschap achter: de stap naar fulltime werk is groot en vraagt om geduld en aanpassing.
Veel kijkers deelden hun eigen ervaringen en benadrukten dat het na enkele weken vaak makkelijker wordt. De eerste dag is zelden representatief voor hoe het werk uiteindelijk zal voelen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Conclusie: een les voor iedereen die begint
De huilvideo van Romy laat zien dat de overgang van school of een flexibel bijbaantje naar een vaste baan pittig kan zijn. Het is een herinnering dat nieuwe uitdagingen tijd kosten om aan te wennen.
Met steun van collega’s, begrip van werkgevers en een gezonde dosis zelfzorg wordt de stap naar een stabiele werkweek voor de meeste mensen uiteindelijk een succes.
-
Actueel4 maanden agoDit is er gebeurd met de gevonden Paul (83) en Gerda (80)
-
Actueel5 maanden agoFreek’s ontroerende nieuwe liedje raakt Nederland: een muzikale ode aan veerkracht en hoop
-
Actueel5 maanden agoArm gezin uit Steenrijk, Straatarm veroorzaakt grote ophef. ´Kijkers in shock over AOW-bedrag´
-
Actueel7 maanden agoJutta Leerdam stapt in ijsbad en laat per ongeluk een beetje teveel zien!
-
Actueel4 maanden agoFreek Rikkerink krijgt plots verrassend nieuws van dokter te horen
-
Actueel6 maanden agoMartijn Krabbé deelt aangrijpend nieuws: “We staan er samen sterk voor”
-
Actueel7 maanden agoGerard Cox in tranen: ‘Het gaat echt heel slecht met Joke, ik ben haar langzaam aan het verliezen’
-
Actueel7 maanden agoKijkers geschokt door actie van gast in Lang Leve de Liefde: slurf tevoorschijn gehaald!